Που πάει η αθωότητα όταν φεύγει???

Σταθμός Αμαρουσίου, ώρα γόνιμη για μαθητικές εξόδους... Ομάδες παιδιών μαζεμένες στο πεζοδρόμιο προσπαθούν να αποφασίσουν σε ποια καφετέρια θα πιουν χυμούς, μιλκσεϊκ, καφέδες και μπύρες...

Βλέμματα καθαρά, χαμόγελα αβίαστα, ανάλογα την ηλικία διαφορετικά τα ντυσίματα και οι κινήσεις...

Στο γυμνάσιο σκανταλιάρικες ματιές, αθλητικές περιβολές, ώρες απογευματινές και με τη συνοδεία γονέα μέχρι το σταθμό... Ρολόι ανα χείρας και η τελευταία κουβέντα της μαμάς "Στις 20:00 θα περάσω να σε πάρω"...!

Στο λύκειο πιο πονηρά τα μάτια... Τζην, φουτεράκια, μπότες, σταράκια, φουλάρια κλπ., συνάντηση στις 20:00, στήσιμο τουλάχιστον 30 λεπτών από τις ωραίες της παρέας, χαζολόγημα και διαφωνία για την καφετέρια που θα πιούμε τα σχετικά και που θα καπνίσουμε... Οι μισοί ζευγάρια με τους άλλους μισούς, οι πρώτες σκιές στον ορίζοντα...

Πανεπιστήμιο... Διάσπαρτοι στην Ελλάδα, υποσχέσεις για αναμνήσεις και επιστροφές... Κι όσοι απέμειναν μαζεύουν κομμάτια και συμπληρώνουν κενά... Τα σύννεφα πυκνώνουν...!

Επιστροφή στα πάτρια... Διαφορετικά βιώματα συναντούν παλιές και γνώριμες φάτσες και προσπαθούν να ενώσουν ξανά τα γνωστά... Μόνο που μοιάζουν άγνωστα πια...

Ρήξεις και αντιθέσεις στην επιφάνεια... Ο χρόνος λίγος, οι δουλειές πολλές, τα νεύρα απίστευτα, οι παρεξηγήσεις από το τίποτα... Ανάσες... Δεν υπάρχουν ανάσες... Ασφυξία!!!

Ξεκινούν οι αποστάσεις... Άλλοι θυμούνται τις καλές στιγμές και πιάνονται από την αθωότητα του χθες και επιστρέφουν καινούριοι... Άλλοι πιάνουν τα άσχημα του σήμερα... Γεμίζουν το μπαλόνι του θυμού με αέρα και παραφυλάνε...

Ραντεβού στο σταθμό του Αμαρουσίου, εγώ κι ο εαυτός μου... Χθες είδα τις κασέτες από κάτι διακοπές... Ήμασταν πολλοί κάποτε... Τώρα ψάχνω τηλέφωνα και χρόνια... Βλέπω παρέες και ψάχνω εμένα και τους φίλους μου μέσα σε αυτές...

Έχω χρόνια στα αυτιά μου ένα κρότο, σαν να έσκασε βόμβα και να τα πήρε όλα... Την αθωότητα... Τα χρόνια... Τις καλές στιγμές... Το συναίσθημα... Την αγάπη... Την εμπιστοσύνη... Την αγκαλιά... Όσους έμειναν...

Σταθμός Αμαρουσίου, βόλτα στον πεζόδρομο... Καταιγίδα στα μάτια... Ανάσες... Δεν υπάρχουν ανάσες... Ασφυξία!!!

Καλές μου φίλες... Απλά πήγα παρακάτω...!

Πάει καιρός... Δεν θυμάμαι πια πόσος... Ούτε καν τα γεγονότα με τη σειρά... Μόνο σκόρπιες λέξεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση...

Η καρδιά μου μοιάζει να με τσιγκλάει που και που... Σαν να μου λέει "Μη χαλαρώνεις... Κάποτε, κάτι συνέβη."...

Έχω κάτι πεταλούδες στο στομάχι και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ξεσκίζονται στο πέταγμα...!!!! Ησυχία δεν έχουν οι ευλογημένες...

Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η "πτήση" δεν καταλήγει κάπου... Παλαιότερα θα τα έσπαγα όλα και θα πλάνταζα στο κλάμα... Μα αυτή η επιλογή δεν υπάρχει πια στο menu μου... Δεν ξέρω γιατί...

Mια ζωή μέσα στο συναίσθημα... Συναίσθημα που χάθηκε μέσα σε μια βραδιά κάπου ανάμεσα σε μια "εκκρεμμότητα" και σε κάτι "τσιγάρα βαριά"... Έκλεισα τα μάτια... Εικόνες μπερδεμένες πέρασαν από μπροστά μου... Κι άρχισε η ψυχή μου να γεμίζει πάθος, πόνο, μίσος, θυμό, παράπονο, τρέλα... Ο στεναγμός στάθηκε στο λαιμό μου... Ήμουν στο σπίτι κι έμοιαζα με άνθρωπο σε κατάσταση σοκ. Δεν άκουγα, δεν μιλούσα, δεν αντιδρούσα.

Την επόμενη μέρα ένιωθα άλλος άνθρωπος. Κι αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών... Ένιωθα δυνατή κι απελευθερωμένη. Και νομίζω πως αυτή είναι η παγίδα! Αυτή η λιακάδα με το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα που σε κάνει να κρύψεις τα χειμωνιάτικα ρούχα και να βάλεις στην ντουλάπα τα καλοκαιρινά... Φεβρουάριο μήνα!!!!!!! Κι ενώ όλοι σου λένε πως πράττεις βλακωδώς εσύ επιμένεις ότι έχεις δίκιο (γιατί μαζί με όλα τα άλλα έχει ξυπνήσει και το πείσμα σου και η ισχυρογνωμοσύνη σου)... Και φοράς κοντομάνικο ακόμα κι αν έξω χιονίζει... Κι ενώ έχεις μελανιάσει από το κρύο, λες ότι ζεσταίνεσαι!!!

Με τον καιρό άλλαξα... Αλλά αισθανόμουν τόσο εντάξει με εμένα που δεν το είδα. Και τότε άρχισαν οι πεταλούδες να πετάνε... "Μα γιατί??? Αφού όλα πάνε καλά γιατί δεν ησυχάζω???" Και άρχισα να παρατηρώ τις αλλαγές... Η επανάστασή μου πέτυχε αλλά έχασα τον πόλεμο! Γιατί στη διάρκεια της μάχης έχασα τον εαυτό μου.

Εδώ και πολύ καιρό απέφευγα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Και δεν εννοώ επιφανειακά... Εννοώ να δεις το είδωλό σου και να δεις ως και την ψυχή σου! Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνώρισα... Σαν να άδειασε το μέσα μου... Δεν έχω λέξεις να περιγράψω αυτό που ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ!

Δεν θα πω ψέματα... Αισθάνομαι πολύ καλά... Μόνο που... Δεν κοιτάω πια τους ανθρώπους μου στα μάτια... Γιατί εκείνοι βλέπουν την αλήθεια και θέλουν να την παραδεχτώ... Αλλά αν το κάνω, θα ξαναγυρίσω σε εκείνη την άχαρη ζωή που με έκανε να ξενυχτάω κλαίγοντας, μη μπορώντας να πάρω τη σκέψη από γεγονότα που πληγώνουν. Κι εγώ δε θέλω...

Προτιμώ αυτό που είμαι τώρα... Δεν πληγώνομαι και δεν πονάω... Δεν θα ξαναπληγωθώ και δεν θα ξαναπονέσω ποτέ!!!! Είναι μια υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου χρόνια πριν και δεν την τήρησα... Μα δεν θα κάνω πίσω... Ποτέ ξανά!!!!

Και θα βρω τις ισορροπίες μου... Ανάμεσα στο τίποτα και στο πάντα... Απλά θέλω το χρόνο μου! Αυτό θέλω να πιστεύω!!!!

Όσο για τις πεταλούδες που έκαναν και φέτος την εμφάνισή τους... Καλές μου φίλες... Ηρεμήστε... Δεν ξέχασα... Απλά πήγα παρακάτω...!

Σσσσσσσςςς...

Διαδρομή Μαρούσι - Ηράκλειο... Ακουστικά στα αυτιά, μουσική σε τυχαία επιλογή... Από δίπλα μου περνούν τα αυτοκίνητα με συνεχή ροή, κάνοντας θόρυβο και θυμίζοντάς μου με τα φώτα τους, ότι βρίσκομαι στη μέση μιας λεωφόρου... Ή μήπως στη μέση ενός ανεμοστρόβιλου???

Ανάβω τσιγάρο και ζω την κινηματογραφική μου σκηνή... Περπατώ στο δρόμο τραγουδώντας και κλαίγοντας... Δίπλα μου τα αυτοκίνητα περνούν στο τσακ και οι οδηγοί κορνάρουν...

Ποιος νοιάζεται... ?

Τα θέματά μου δήλωσαν παρουσία κι απόψε... Ξεχασμένα-αξέχαστα και νέα όλα εδώ... Γελάω κάνοντάς το εικόνα... Σαν να έχουν ανθρώπινη μορφή και να προχωρούν μπροστά μου αφήνοντας σημάδια στην άμμο, που ασυναίσθητα τα ακολουθώ...

Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και θα είμαι μια χαρά... Σαν να μην έχω τίποτα...

Οι άνθρωποί μου... Που με ξέρουν όσο κανείς... Δεν θα καταλάβουν τίποτα...

Δεν θέλω να γυρίσω... Θα πρέπει να κρύψω το ξέσπασμά μου κάτω από το χαλί... Πόσα να κρύψει κι αυτό το χαλί???

Περνάω μέσα από την πλατεία κοντά στον Αη Γιώργη ή μήπως του Αγ. Λουκά? Κάθομαι σε μια κούνια... Ποια ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού ενεργοποιεί τις ανήλικες μνήμες του? Ίσως η απόγνωση ή μήπως το αδιέξοδο?

Αρχίζω να πηγαίνω πέρα δώθε και μου 'ρχεται στο μυαλό η φωνή της Πρωτοψάλτη που τραγουδάει τα "Παιδικά παιχνίδια"...

Σκέφτομαι τις φωνές που πέρασαν κατα καιρούς από τη ζωή μου... Αυτές που άνηκαν σε σοβαροφανείς ανθρώπους που μου έλεγαν πως πρέπει να αντιμετωπίζω τη ζωή με σοβαρότητα... Εκείνες που έλεγαν "Δεν θα σε αφήσω ΠΟΤΕ" κι εξαφανίστηκαν την επόμενη μέρα... Κι ύστερα έρχονται στο μυαλό μου άλλες μπερδεμένες φωνές που έλεγαν "Σ'αγαπώ", "Δεν σε αναγνωρίζω", "Δως μου λίγο χρόνο", "Δεν αντέχω άλλο", "Φεύγω"...

Κλείνω τα αυτιά μου... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει... ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ!!!

Γυρνάω σπίτι σωστό ράκος... Το σκυλί πέφτει πάνω μου ζητώντας χάδια...

-Τι κάνεις παιδί μου????, ρωτάει η μαμά...
-Μια χαρά μανούλα μου..., λέω και σκάω χαμόγελο...
-Μπράβο παιδάκι μου...!

Παίρνω το σκυλί αγκαλιά... Μπαίνω στο δωμάτιο και σκοντάφτω στη μοκέτα...! Ανοίγω το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα...

"Μ' όλες τις φωνές, ποτέ δεν έμαθα τι σε έκανε να κλαις... Βγαίνει η βαρκούλα..."

Όνειρα... Φλόγες μακρινές μου!!!

Ζω σε μια χώρα που όλα μοιάζουν να είναι εναντίον μου από τότε που γεννήθηκα...

Από πολύ μικρή θυμάμαι όλα τα βράδια, που καθισμένη στο κρεβάτι έκανα όνειρα για το μέλλον. Τα έλεγα στους γονείς μου κι εκείνοι γελούσαν αινιγματικά... Τα έλεγα στους φίλους μου και τα εμπλούτιζαν με τις δικές τους ιδέες... Τα έλεγα στους παππούδες μου και με εμψύχωναν για να τα κατακτήσω...

Όχι! Δεν είχα φυσιολογικά όνειρα... Τα περισσότερα ήταν από εκείνα που συμπεριλάμβαναν δόξα, χρήμα και κοινωνική καταξίωση... Κάποια άλλα, ήταν πιο φυσιολογικά, μα πολύ μακρινά...

Κάποιος δάσκαλος, ακούγοντας τις σκέψεις μου, είχε πει πως είμαι πολύ ρομαντική και πως καλό θα ήταν να κατέβω από το συννεφάκι μου, γιατί ζω σε μια πολύ σκληρή εποχή κι είναι τρελό να ζω μέσα στα όνειρά μου... Μα χωρίς όνειρα... Πως θα ζούσα???

Έχουν περάσει χρόνια και παραδέχομαι πως ο ρομαντισμός μου αποδείχθηκε ορισμένες φορές καταστροφικός για τον εαυτό μου... Ταράχτηκα όταν είδα ότι το να αγαπάς δίχως όρια, δεν σημαίνει τίποτα, όταν ο άλλος δεν αισθάνεται το ίδιο με σένα... Έπεσα από τα σύννεφα όταν κατάλαβα πως μεγαλώνοντας αλλάζουν οι απόψεις των ανθρώπων και παύουν να ταιριάζουν οι χαρακτήρες τους, δημιουργώντας ρήξεις σε φιλίες ετών... Έπαθα σοκ όταν κατάλαβα ότι κανείς δεν είναι άτρωτος...

Βρέθηκα πολλές φορές με το βλέμμα στο κενό και την ψυχή σε πλήρη αταξία να αναρωτιέμαι αν έχει νόημα η ζωή... Μα πάντα σε εκείνη τη στιγμή, ανάμεσα στο πουθενά και το τίποτα, με επισκέπτονταν τα παιδικά μου όνειρα και μου θύμιζαν πως: ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ...!!!!!!!!!

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν ξέρω τι να αισθανθώ για αυτόν τον δάσκαλο... Να του θυμώσω για εκείνη την αχαραρακτήριστη συμβουλή του ή να τον λυπηθώ? Σκέφτομαι πως αν ο ίδιος έχει κάνει πράξη αυτή την κουβέντα, πρέπει να είναι απίστευτα δυστυχισμένος άνθρωπος...

Έχω μάθει να κάνω ακραία όνειρα και να τα κυνηγάω... Να τα διεκδικώ ως το τέλος... Μπορεί να μην έχω καταφέρει να τα υλοποιήσω ολοκληρωτικά, αλλά κι αυτά που έχω πραγματοποιήσει, αρκούν να με κάνουν να ξυπνάω το πρωί και να χαμογελάω!!!

Μια διαφορετική Ανάσταση!!!

Θυμάμαι κάποιο Πάσχα πριν από χρόνια στο χωριό μου... Την περήφανη Ποταμιά της Βόρειας Χίου...

Πρώτη φορά βρισκόμουν Άνοιξη στην Ποταμιά... Μέχρι τότε περνούσα καθε καλοκαίρι εκεί, μα εκείνη την Άνοιξη σχεδόν κόντεψα να μην τη γνωρίσω...

Καταπράσινη, ανθισμένη!!! Τόσο διαφορετική...

Ξέρετε το χωριό αυτό "μετακόμισε" στην περιοχή αυτή το 1960... Η Παλιά Ποταμιά βρισκόταν σε μια περιοχή βορειότερη από τη σημερινή, ανάμεσα σε δυο χείμαρρους τον Καρυδάτο (ναι! έχει πολλές καρυδιές εκεί!) και τον Απέσω Ποταμό. Σκεφτείτε δυο πλαγιές γεμάτες σπίτια και στη μέση ένα ποτάμι...
Ο παππούς μου έλεγε ότι όταν έβρεχε, φούσκωνε το ποτάμι κι έκοβε το χωριό στα δυο... Από την άλλη, έτσι όπως ήταν το χωριό ο ήλιος έβλεπε μόνο τη μια πλευρά του... Έτσι, οι κάτοικοι, αποφάσισαν πριν 50 χρόνια να "μετακομίσουν"!

Έφτασα στο χωριό αργά το βράδυ... Βγήκα από το αμάξι και μύριζε υγρασία και καμμένο ξύλο στο τζάκι, ενώ ο αέρας φυσούσε σαν τρελός...

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από την καμπάνα της εκκλησίας... Η γιαγιά μου είχε σηκωθεί από νωρίς και μου έψησε έναν ελληνικό καφέ, συνοδευόμενο από 2 φοινίκια. Τα φοινίκια είναι παραδοσιακά γλυκά της Χίου, φτιάχνονται όπως τα μελομακάρονα, αλλά αντί για μέλι πασπαλίζονται με άχνη ζάχαρη (πραγματικά πολύ πιο γευστικά).

Είπα να πάω μια βόλτα μέχρι το Παλιό Χωριό (Παλιά Ποταμιά)... Έπειτα από 30 λεπτά περπάτημα σε χωματόδρομο αντίκρυσα την εκκλησία του Αγ. Αντωνίου.



Κατέβηκα προς το ποτάμι... Πρώτη φορά έβλεπα νερό... Τα καλοκαίρια που πήγαινα ήταν ξερό... Πέρασα τη γέφυρα και πήγα προς τη βρύση. Βρέθηκα στο μικρό ξέφωτο με τις λεύκες που πηγαίναμε με την παρέα και κάναμε πικ-νικ...

Πήρα το δρόμο της επιστροφής με τις εικόνες της φύσης να με έχουν φέρει σε σημείο έκστασης. Στα μισά του δρόμου άρχισε να βρέχει του σκοτωμού... Κι έφερνε το χώμα μια μυρωδιά απίστευτης φρεσκάδας στα ρουθούνια μου...

Φτάνοντας στο σπίτι, η βροχή είχε πια σταματήσει και ο καιρός άρχισε να ανοίγει. Μπροστά μου ένας ορίζοντας βαμμένος στα χρώματα του ήλιου που είχε πάρει την κατηφόρα...

Ένιωθα εξαγνισμένη από όλα... Η δική μου Ανάσταση ήρθε με διαφορετικό τρόπο...

Θα ζήσω την πιο άχαρη ζωή... ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!

Μεγάλη Πέμπτη κι όπως σε κάθε εορταστική περίοδο μοιάζω να ζω ένα διαρκές Dejavu...

Στην τηλεόραση χιλιάδες ταινίες για τη ζωή του Ιησού, αλλά και άλλες θρησκευτικού (πάντα) περιεχομένου... Κάνω zapping και βλέπω: Τα Πάθη, Ιησού από τη Ναζαρέτ, Νώε, Ο Χιτών. Πρέπει να είναι η 20η φορά που αναρωτιέμαι "Πάλι αυτό?"...

Σηκώνω το ακουστικό για να κανονίσουμε σινεμά, μα πριν ολοκληρωθεί η κλήση συνειδητοποιώ πως πριν από κάποιες ώρες σε αποχαιρέτησα.

Γελάω με τη δύναμη της συνήθειας!!!!!

Μια εβδομάδα πέρασε από εκείνο το απίστευτο τηλεφώνημά σου, που μου είπες ότι βρήκες δουλειά και μετακομίζεις μόνιμα από την Αθήνα στο νησί...

Οι 6 ημέρες που μεσολάβησαν κύλησαν σαν το νερό... Πριν καν να προλάβω να σκεφτώ πως φεύγεις, βρισκόμουν στο αμάξι σου με κατεύθυνση τον Πειραιά... Μου φάνηκε ανάρμοστο να πας μόνος σου μέχρι εκεί. ΨΕΜΑ! Ήθελα την τελευταία αγκαλιά πριν φύγεις...

Μέσα στο αμάξι επικρατούσε σιωπή. Κάποια στιγμή γύρισες και με κοίταξες. Είπες: "Είναι παράξενο όλο αυτό... Θέλω να πω... Που φεύγω... Τέλος πάντων... Κατάλαβες!". Μετά άρχισες να κάνεις σχέδια για το μέλλον, που θα μείνεις, πότε θα γυρίσεις να πάρεις και τα υπόλοιπα πράγματά σου, πότε θα έρθω να σε βρω...

Φτάσαμε στο λιμάνι. "Ήρθε η ώρα", είπες... Με πήρες στην αγκαλιά σου. Και τότε κατάλαβα, γιατί η αγκαλιά του αποχωρισμού είναι διαφορετική απ' τις υπόλοιπες... Μέσα σε αυτή την αγκαλιά άκουσα όσα δεν μου είχες πεις τόσα χρόνια. Άκουσα "Να προσέχεις, μη με ξεχνάς, να έρθεις σύντομα, σε ευχαριστώ, σ'αγαπώ". Κοίταξα το πρόσωπό σου, χάιδεψα το μάγουλό σου και μόλις πήγα να μιλήσω, ακούστηκε η φωνή του ανερμάτιστου, ασεβή ένστολου που σου είπε να παρεις το αμάξι σου γιατί εμποδίζει... 50 μέτρα παρκαρισμένο μακρυά από το καράβι! Τι τον εμπόδιζε???

Ήθελα να σου πω τόσα πολλά και δεν είπα τίποτε. Σε είδα να επιβιβάζεσαι. Κι ύστερα είδα το πλοίο να φεύγει... Και μόνο τότε λύθηκε η γλώσσα μου κι άρχισα να λέω ξανά και ξανά...

ΠΟΥ ΠΑΣ??? ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΧΑΡΗ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!!!!!!!

Ποιός είμαι???

Λιμάνι Πειραιά, ξημερώματα... Το πλοίο έχει από ώρα μπει στο λιμάνι.

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου... Χαρούμενα πρόσωπα με βαλίτσες επιβιβάζονται με βήμα ταχύ... Φαντάροι με μπαγκάζια, αναμμένα τσιγάρα και βήμα βαρύ... Αυτοκίνητα παίρνουν τις θέσεις τους... Κάπου στην άκρη,εγώ, με βήμα μετέωρο κι ένα σάκο ασφυκτικά γεμάτο. Επιβιβάζομαι και βγαίνω στο κατάστρωμα.

Κοιτάζω τον ήλιο που παίρνει σιγά σιγά την ανιούσα και κλείνω τα μάτια μου... Προλαβαίνω να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν μου μέχρι να φύγει το πλοίο... Έτσι! Μήπως και βρω κάτι να με κρατήσει, έστω και την τελευταία στιγμή... "Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι"...

Δυο μέρες πριν, γυρνούσα σπίτι έχοντας περάσει άλλη μια βαρετή κι ανούσια μέρα στη δουλειά... Πάνε κιόλας 10 χρόνια... Τότε, η μάνα μου ήταν πολύ χαρούμενη που η κόρη της ήταν στέλεχος επιχειρήσεως και καθάριζε 4000€ το μήνα...

Σταμάτησα σε μια βιτρίνα και παρατήρησα το είδωλό μου, που καθρεφτιζόταν στο τζάμι... Ντύσιμο σοβαρό που προσδίδει κύρος, τακούνια, φουλάρι περίτεχνα δεμένο στο λαιμό, τσάντα δερματινη για τη μεταφορά του laptop.

Κάνοντας ένα γρήγορο flashback στα φοιτητικά μου χρόνια, νιώθω απόλυτα γελοία... Τότε, αυτό το στυλάκι ανθρώπου ήταν απόλυτο αντικείμενο σχολιασμού στην παρέα μου, μια παρέα που φορούσε μπλουζάκια metallica, σαλβάρια και σκισμένα ( All ) starάκια...

Έφτασα σπίτι κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά μου... Μα μόλις έκλεισα την πόρτα, έπεσα στο πάτωμα πνιγμένη απ' τους λυγμούς... Που είμαι??? Πως κατάντησα έτσι???

Χθες παραιτήθηκα απ' τη δουλειά επικαλούμενη λόγους υγείας, γεγονός όχι απαραίτητα ψευδές... Πάσχω από μια ασθένεια που εκφυλίζει το χαρακτήρα του ανθρώπου, αναπτύσσοντας μόνο τα εγωπαθή μέρη του εγκεφάλου... Εκείνα που σε κάνουν να ενδιαφέρεσαι μόνο, για δόξες και καριέρες...

Σήμερα βρίσκομαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Κανένας δεν ξέρει ότι φεύγω... Μόνο στη μάνα μου το είπα κι αυτό γιατί την έχω ικανή να ξεσηκώσει ακόμα και την ιντερπολ, έτσι και δεν με βρίσκει. Φυσικά δεν της είπα όλη την αλήθεια. Ξέρει ότι θα πάω σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Μέχρι εκεί. Στους φίλους μου (Όσους έχουν απομείνει) δεν είπα τίποτα. Δεν ξέρω το γιατί. Απλά δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. "Αν μ'αγαπούν... Θα καταλάβουν..."

Το πλοίο σφυρίζει την αναχώρησή του... Στο λιμάνι μοιάζουν όλα να κινούνται σε αργή κίνηση... "Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή...". Αυτό ήταν... Δεν υπάρχει γυρισμός...

Το τηλέφωνο χτυπά... Κι όπως είμαι στο κατάστρωμα, του δίνω μια και το ρίχνω στη θάλασσα... Δεν είμαι εδώ πια... "Δεν έχει επιστροφή... ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ..."

Το καράβι της φυγής...

Είχα κάποτε μια φίλη… Την έλεγαν Φυγή…

Κάναμε παρέα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μαζί της πάντα ταξίδευα… Κάθε μέρα και κάπου διαφορετικά… Πότε Αθήνα, πότε παραέξω… Πάντα αλλού… Πάντα μαζί της…

Κάποτε, κουράστηκα να ταξιδεύω… Βρήκα ένα λιμάνι ξεκούραστο και έριξα άγκυρα… Της πρότεινα να συγκατοικήσουμε, άλλωστε περνούσαμε τόσο καλά μαζί…

“Ξέρεις… Εγώ δεν μπορώ να μείνω για πολύ σε έναν τόπο, αλλά θα προσπαθήσω»…
Έτσι κι έγινε!

Οι μέρες περνούσαν κι όλα ήταν ωραία… Γνωρίσαμε τον τόπο καλά, γευτήκαμε όλες τις λιχουδιές του, μάθαμε τους ανθρώπους του… Γέμισε το μέσα μας με χρώμα κι όμορφες εικόνες, τοπία, ζεστασιά, συντροφικότητα…

Ο χρόνος κυλούσε… Κι όσο κυλούσε η Φυγή μίκραινε… Στην αρχή αυτό δεν ήταν απολύτως εμφανές… Μα όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο μικρή, ώσπου στο τέλος έμοιαζε με κουκίδα...

«Στο είχα πει… Εγώ δεν μπορώ να μείνω σε ένα τόπο… Πρέπει να φύγω…!»

Πόνεσα πολύ, μα δε μίλησα… Άλλωστε το ήξερα… Μου το είχε πει…

Η μνήμη άκλιτη... Και απάλευτη!!!!!!

"Αν θες να είσαι καλά, πρέπει να μάθεις να ξεχνάς", μου είπε κάποιος...

Μα εγώ δεν ξέρω πως είναι να ξεχνάς... Δεν έμαθα ποτέ! Αντιθέτως... Έμαθα να κρατάω λεπτομέρειες... Χρόνια πριν και χρόνια μετά... Καταδικασμένη να θυμάμαι...

Όλο το δωμάτιο, ήταν ένα μουσείο αναμνήσεων... Στα ράφια τετράδια με σημειώσεις, σκέψεις, στίχους... Από την άλλη κουτιά με χαρτάκια, εισιτήρια και μικροαντικείμενα... Μικροί σπινθήρες που άναβαν ανεξέλεγκτες πυρκαγιές από θύμησες...

Στους τοίχους φωτογραφίες... Ένα παράξενο κολάζ ιστοριών μιας παρέας, μιας σχέσης, μιας οικογένειας...

Κι όταν οι φίλοι και οι σχέσεις χάθηκαν, εγώ έμεινα πίσω... Να θυμάμαι!!!

Κι όταν κάποια στιγμή απογοητεύτηκα απ' την απουσία, κατέβασα τις φωτογραφίες και τις πέταξα από το μπαλκόνι... Μα δεν ξέχασα...

Κι όταν ένιωσα να σπάω, πήρα όλα αυτά τα χαρτιά και τα εισιτήρια και τα έκαψα... Μα ούτε αυτό ήταν αρκετό...

Δοκίμασα πολλούς τρόπους... Πήγα σε υπνωτιστή, βελονιστή, mentalist(!), παρακαλώντας τους να αδειάσουν το μυαλό μου από τη βάσανο των αναμνήσεων... Τίποτα!

Στο τέλος κατέληξα σε ένα απομακρυσμένο νησί, όπου ζούσε ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο...

Κοίταξα το σοφό και είπα: "Εσύ ο σοφός θα ξέρεις κάποιον τρόπο να ξεχάσω"...

Κι εκείνος αποκρίθηκε... "Δεν μπορώ να σε κάνω να το σκάσεις απ' τον εαυτό σου!!!"

Συναισθηματικές Πράξεις...

Αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα μαθηματικά... Πρόσθεση, αφαίρεση πολλαπλασιασμός... Έκσταση με τους αριθμούς... Πάντα τους ζυγούς... 2-4-6... Μόνο τους ζυγούς... Αυτούς που σχηματίζουν άτυπα ζευγάρια... Μη μείνει κανείς μόνος του και παραπονιέται...

Με τα μονά είχα πάντα ένα θέμα, αλλά το πρόβλημά μου ήταν πάντα το 1... Πάντα μέσα μου, μετέφραζα τη μονάδα, σε μοναξιά... Αριθμός χωρίς ουσία και υπόσταση... Άλλωστε που να βρει στήριγμα μια μονάδα???

Σιγά - σιγά απέκτησα εμμονές... Κι άρχισα να επιδιώκω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους... Μανιωδώς... Φοβόμουν... Μη γίνω εγώ μονάδα...

Κι όπως στις ταινίες... Ότι φοβόμουν ήρθε...

7 χρόνια σε μια εύθραστη ισορροπία... Ανάμεσα στο 1 και στο κάτι παραπάνω, χωρίς αυτό να προσδιορίζεται, χωρίς να καταφέρνει να σχηματίσει το 2...

Δύσκολο να ζεις σαν 1. Πέφτεις και δεν απλώνεται κανένα χέρι... Πονάς και δεν υπάρχει καμιά αγκαλιά... Όλα ανούσια... Αν δεν μοιράζεσαι κάτι είναι σαν να μην το έζησες...

Κάποια στιγμή συνήθισα... Κι άρχισα να βλέπω τους μονούς αριθμούς με άλλο μάτι...! Άρχισαν να αποκτούν δύναμη, κύρος... Το 1 μεγάλωσε, έβγαλε ρίζες... Γέμισε κλαδιά και άνθη...

Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν το συμπαθώ το 1... Το αντιμετωπίζω διστακτικά...

Μα είμαι σίγουρη πως και η μονάδα, με αντιμετωπίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο… Διστακτικά!!!!!!!!

Η τεράστια παραπληροφόρηση του Έρωτα

Το έργο ανήκει στον Κώστα Κουκουζέλη

Ο καλύτερος τρόπος για να κοιμηθεί ένα παιδί όταν είναι μικρό είναι να του διαβάσεις ένα παραμύθι... Έτσι μάθαμε από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας...

Αν κάτσουμε να αναλύσουμε τα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά θα βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα...:

Από τη μια έχουμε μια κοπέλα... Κατά προτίμηση ζητιάνα, παρακατιανή ή κατατρεγμένη Πριγκίπισσα που τη μισεί η μητριά της. Από την άλλη έχουμε ένα Βασιλόπουλο με παλάτια, λεφτά, όλες τις γκόμενες του Βασιλειου στα πόδια του και απαραίτητα ένα κάτασπρο ή ένα κατάμαυρο άλογο στην κατοχή του. Βασικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας παίζει μια νεραϊδα που θα βγάλει τους ήρωές μας από τη δύσκολη θέση όταν αυτό είναι απαραίτητο. Το παραμύθι τελειώνει και πάντα ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Περνάμε τα πιο βασικά χρόνια της ζωής μας βουτηγμένοι στο ψέμα... Ένα ψέμα που μας ηρεμεί, μας κάνει να κοιμόμαστε κι αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη να ταξιδεύει σε άγνωστους, μυθικούς προορισμούς.

Κανείς δεν μας είπε τι γίνεται μετά το ''έζησαν αυτοί καλά''. Αν το βασιλόπουλο κεράτωσε τη Σταχτοπούτα για παράδειγμα... Αν σε κάθε τσακωμό εκείνη καταριόταν την τύχη της, και παρακαλούσε να ξαναγυρίσει στο τζάκι της και να καθαρίζει στάχτες. Αν τελικά ο έρωτας έφυγε κι εκείνοι δεν έβρισκαν πια κανένα νόημα στο να είναι μαζί...

Τα παραμύθια τελείωναν πάντα στην καλύτερη στιγμή...

Σήμερα πρίγκιπες αφ'ενός δεν υπάρχουν κι αν υπήρχαν θα ήταν τόσο μαμούχαλοι που θα κάθονταν όλοι μέρα στο παλάτι κάνοντας chat στο facebook.

Από την άλλη αν πήγαιναν στο σπίτι της Σταχτοπούτας ζητώντας της να δοκιμάσει το γοβάκι, εκείνη μάλλον θα τους έριχνε σπρεϋ πιπεριού στα μάτια, θα καλούσε την αστυνομία κι υστερα θα έβγαινε βόλτα με τις φίλες της διηγώντας τους την ιστορία...

Κι ας πούμε ότι ζεις την κινηματογραφική σου σκηνή και τον βρίσκεις τον κύριο Τέλειο... Το κουμπί που θα σταματήσει τη ζωή σου στο ''έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'' που θα το βρεις????

''Τα παραμύθια''

Στα παραμύθια που ακούγαμε μικροί,
κρύβονταν πάντα οι πιο μεγάλες οι παγίδες.
Τέλειωναν πάντα στην καλύτερη στιγμή,
και ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι και μαζί.

Στα παραμύθια που ακούγαμε μικροί,
κέρδιζαν πάντα της ζωής οι πιο χαμένοι.
Η Σταχτοπούτα παντρευόταν το καλύτερο παιδί
και η Χιονάτη στο παλάτι στεκόταν στολισμένη.

Μα εγώ μεγάλωσα κι ακόμα περιμένω το βασιλιά πάνω στο άσπρο άλογό του, που θα με σώσει απ' της ζωής μου το γραμμένο και θα 'μαι πάντα ευτυχισμένη στο πλευρό του.

Στα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά,
ζούσαμε πάντα εμείς καλύτερα κι εκείνοι απλά καλά.
Φτιαγμένα όλα σε ένα σύννεφο με αποχρώσεις ροζ,
για να πιστέψω στις νεράιδες και στο μάγο του Οζ.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ είμαι ακόμα μοναχή,
δεν ήρθε ούτε ένας πρίγκιπας να με σώσει απ' τη βροχή.
Κι όταν το Τζίνι μου 'δωσε μ'ένα λυχνάρι τρεις ευχές,
είχα πάψει να πιστεύω πως θα βγουν αληθινές...

Κάλλια Καρυάμη

Ελλάδα... Χώρα του Φωτός!!!!

Ζούμε σε μια παράλογη χώρα... Την Ελλάδα!!!!

Στη χώρα που πρέπει να ψηφιστεί νόμος για να δίνουν απόδειξη τα μαγαζιά και οι φίλοι - οδηγοί ταξί... Στην Ελλάδα που η διαφορετική (αυξημένη) φορολόγηση για τους έχοντες, ΔΕΝ θεωρείται αυτονόητη... Σε έναν τόπο που το μεταπτυχιακό, ανεβάζει τον ήδη χαμηλό μισθό σου ΜΟΝΟ 45€...

ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ!!! Έλληνες... Που σε λίγο καιρό θα ασχολούμαστε περισσότερο με τη Eurovision και λιγότερο με τα νέα μέτρα...

Σήμερα Ελλάδα, ένας από τους ήρωές σου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με συμπτώματα δύσπνοιας, έπειτα από επεισόδιο με χρήση χημικών από άνδρες των ΜΑΤ.

Ο Μανώλης Γλέζος (88 χρονών σήμερα), στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον Απόστολο Σάντα υπέστειλαν τη γερμανική σημαία με τον φερόμενο αγκυλωτό σταυρό (του Γ' Ράιχ,) που βρισκόταν στην Ακρόπολη, κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της εκεί φρουράς.

Σήμερα ο Μανώλης Γλέζος διαδήλωνε (όπως πολλοί συμπολίτες μας) εναντίον των νέων μέτρων της Κυβέρνησης για την οικονομία. Μαζί με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να αναρτήσουν πανό κοντά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όμως εμποδίστηκαν απο αστυνομικούς των ΜΑΤ οι οποίοι έκαναν χρήση χημικών, με αποτέλεσμα ο κ. Γλέζος να αντιμετωπίσει αναπνευστικά προβλήματα και να λιποθυμήσει.

Βλέποντας την εικόνα αισθάνθηκα τόση ντροπή!!! Όση θα έπρεπε να αισθάνεται ο αστυνομικός που πατώντας ένα κουμπί πάταξε την τρομοκρατία... Τον Μανώλη Γλέζο...!

Συγχαρητήρια κύριοι... Όμως την επόμενη φορά, έχετε στο μυαλό σας το εξής:
Πράγματι ένας ήρωας αποτελεί πάντα απειλή... Για τις ιδέες του!!! Κι αυτές όσα δακρυγόνα και αν ρίξετε δεν θα μπορέσετε να τις ζαλίσετε!!!!

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Video&catid=3&show=4626

Από που πάνε για την Άνοιξη???

Ζούμε σε μια εποχή που τίποτα δεν πάει καλά... Η χώρα βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, γίνονται περικοπές στα επιδόματα, παγώνουν οι συντάξεις, αυξάνεται ο ΦΠΑ, ενώ παράλληλα πωλείται στα περίπτερα ροζ dvd της Τζούλιας Αλεξανδράτου...

"Κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε"... Που έχεις μπλέξει???

Κυκλοφορώ στο δρόμο και παρατηρώ τους ανθρώπους... Τα κεφάλια χαμηλά κι όταν σηκώνουν το βλέμμα ο φόβος είναι εμφανής. Φόβος για το αύριο ή ακόμα χειρότερα για το σήμερα!!!

Ο Έλληνας πιάστηκε απροετοίμαστος κι αυτό γιατί τον είχαν πείσει ότι θα γλυτώσει!!! Και τώρα τι κάνουμε αδέρφια??? Τώρα που τα μάθαμε όλα με το όνομά τους τί απομένει να κάνουμε?

Ας βγει κάτι από αυτή την ιστορία... Ας μάθουμε να ακούμε κάτω από τις λέξεις... Ο λόγος??? Θα αφήσω την Αρλέτα να σας το πει μέσα από ένα κείμενό της, που το δίχως άλλο, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ:


"Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο. Άλλοι κοσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια κοινή γλώσσα, κοινά κατανοητούς κώδικες. Σήμερα, ΟΛΑ θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν την ταμπελίτσα που τα βολεύει. Τίποτα σ' αυτή την εποχή της εικόνας δε δείχνει τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε ΦΥΓΕ κι εννοούμε ΜΕΙΝΕ. Λέμε ΚΑΛΗΜΕΡΑ κι εννοούμε ΆΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. Λέμε ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ κι εννοούμε ΞΕΚΟΥΜΠΙΔΙΑ. Όσο για τους πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη' όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο πολιτικός! Η τέχνη είναι από τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα. Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, μιας και μπερδεμένη βολεύει καλύτερα!
Άλλωστε ποιος έχει χρόνο? Time is money, poulaki mou!
Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο..."

Είναι που δεν έχεις άλλη αντοχή...!

Ααααααααααχ... Ο έρωτας! Ένα συναίσθημα που καλύπτει κάθε γωνιά της ψυχής... Τρέφεται από το τίποτα και το κάνει κάτι... Κάτι απροσδιόριστο μα τόσο ισχυρό...

Ξέρεις πως είναι??? Να νιώθεις χαμένος??? Να μην υπάρχεις παρα μόνο όταν βρίσκεσαι δίπλα σε εκείνον-η που αγαπάς... Να σου φτάνει ένα άγγιγμα, απλό, φιλικό... Να βλέπεις τον "άνθρωπό σου" να γελά και να αρκεί για να γίνει η μέρα σου ηλιόλουστη... Να ζεις για αυτόν, να του δίνεις τα πάντα, χωρίς αντάλλαγμα απλά γιατί τον γουστάρεις... Καίγεσαι... Λιώνεις... (Αλήθεια! Πόσα ρήματα μπορούν να πειργράψουν την καψούρα!!!)

Από την άλλη είναι η απόρριψη... Ας πούμε, να είσαι εσύ ερωτευμένος κι εκείνος να μοιράζεται αυτό το εξαίσιο συναίσθημα με άλλο πρόσωπο...! Ή να έχετε περάσει σχεδόν μια ζωή μαζί και μια μέρα να σου λέει πως τον πιέζεις, ή ότι θέλει να μείνει για λίγο μόνος του, και άλλες τέτοιες παπ...ες, που λένε και τα δύο φύλα μια ωραία πρωία, αφήνοντας τον άλλο σύξυλο να αναρωτιέται ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ! Κι ακούς την καρδιά σου να σπάει...

Τότε γνωρίζεις μια πάρα πολύ καλή φίλη... ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!!!! Κλαις, πίνεις, ξενυχτάς και κυρίως ΒΡΙΖΕΙΣ... Μετά σου λείπει... Και μετά ξαναβρίζεις... Και πάλι από την αρχή... Αβάσταχτος πόνος... Νομίζεις ότι θα κρατήσει για πάντα... Κι ο καιρός περνάει στο ίδιο μοτίβο...

'Ομως, πάντα έρχεται η μέρα που ξυπνάς κι όλα είναι αλλιώς... Δεν ξέρεις πως και γιατί... Απλά ξυπνάς και είσαι καλά ή τουλάχιστον καλύτερα από πριν... Περνάς τη μέρα διστακτικός... Δεν είσαι σίγουρος τί έχει συμβεί... Φοβάσαι μήπως όλο αυτό είναι πλασματικό... Μήπως επιστρέψει ο πόνος... Γυρνάς το βράδυ στο σπίτι κι από συνήθεια κάθεσαι στο παράθυρο κι ανάβεις τσιγάρο... Και περιμένεις να έρθει ο πόνος, το κλάμα, ο σπαραγμός...

Από το δρόμο σου περνάει ένα αυτοκίνητο... Είναι αργά το βράδυ - καλοκαίρι και μέσα στην ησυχία ακούς μια κοπελιά να τραγουδά δυνατά...

Κι έχεις πλέον απάντηση σε όλα σου τα ερωτήματα...

Πώς έφυγες - Βίκυ Μοσχολιού

Πώς έφυγες απ'τη ζωή μου έτσι και ούτε κλαίω ΟΥΤΕ ΚΑΝ σε συζητώ.
Σ'έχω απορρίψει κι από τη μνήμη μου σ'έχω σβήσει για πάντα!!!!
Κι ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ...

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό, μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ...
Το πρόσωπό σου δε μπορώ να θυμηθώ και θέλω όλα αυτά τα βράδια, να σ'αγαπήσω πάλι απ'την αρχή -μωρό μου- ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΑΝΤΟΧΗ...

Πώς έγινε και δε μ'ενδιαφέρει σε ποιές αγάπες - την αγάπη σου ξοφλάς???
Σ'έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει -καρδιά μου- κι Ο,ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΤΡΑΒΑΣ!!!

Άνοιξη... Μάγια - Μύρα... Και σ'αγαπώ... Σε καρτερώ!!!!

Ωραία μέρα... Ανοιξιάτικη!!! Σχεδόν μύρισε Πάσχα... 1 μήνας μας χωρίζει από το Θειο δράμα και την Ανάσταση...

Μου άρεσει η Άνοιξη... Η φύση... Τα λουλούδια... Τα χρώματα... Πόσο ωραία αυτή η γιορτή της γης που εκδηλώνεται καθημερινά με διάφορους τρόπους... Ακόμα και τα λουλούδια μου στο μπαλκόνι δείχνουν διαφορετικά! Πιο γιορτινά... Πιο χαρούμενα!

Πόση ευτυχία και ευχαρίστηση μπορεί να πάρει κανείς από έναν γαλανό ουρανό, ένα ελαφρύ αεράκι και τις ανθισμένες γλάστρες του...

Σήμερα η ευτυχία μου είναι πολύχρωμη...! Σαν τα γεράνια στο μπαλκόνι μου!!!!!!!!!

Τα σπίτια!!!

Μεγάλωσα σε μια πανέμορφη γειτονιά στο Γαλάτσι... Η πολυκατοικία μας βρισκόταν στην πλατεία Κύπρου. Μια γραφική γειτονιά στολισμένη με διάφορα μαγαζάκια, 2 αλάνες και μια παιδική χαρά. Απέναντι υπήρχε μια υπέροχη μονοκατοικία, που άραζαν όλες οι γάτες της περιοχής. Θυμάμαι ακόμα τα καλοκαίρια που καθόμασταν στα σκαλάκια απολαμβάνοντας τη μυρωδιά απ' το αγιόκλημα και το νυχτολούλουδο.

Λίγο πιο κάτω επι της Χρ. Λαδά είχε μια ΕΒΓΑ με μια μικρή αυλή, στην οποία είχε 2 τραπέζια και μια τεράστια κορομηλιά. Κάποτε, η ΕΒΓΑ έκλεισε' αλλά ήταν στέκι μας! Κι έτσι εξακολουθούσαμε να αράζουμε κάτω από την κορομηλιά και να σκαρφαλώνουμε μετά μανίας στα κλαδιά της.

Κάποτε η κορομηλιά ξεράθηκε... Και τα 2 αγαπημένα μου μέρη, η ΕΒΓΑ και η μονοκατοικία, ακολούθησαν την πορεία τους... Έγιναν πολυκατοικίες... Αν το καλοσκεφτείς, μπορείς να πεις ότι κι εκείνες μεγάλωσαν... Όπως κι εγώ...

Κυλούν τα χρόνια… Φεύγουν χωρίς να το θες. Ξυπνάς μια μέρα εικοσιφεύγα χρονών κι αναρωτιέσαι πότε πέρασε ο καιρός. Κι αρχίζεις να νοσταλγείς αυτό που έχασες. Τα ανέμελα χρόνια του δημοτικού. Τα κοντά παντελόνια και τους συνεχείς τραυματισμούς από το κυνηγητό και το κρυφτό. Κάθεσαι στο κρεβάτι με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος. Φοβάσαι το αύριο που ξημερώνει. Αναρωτιέσαι τι καινούριο θα σου φέρει. Το μάτι σου πέφτει στο σημαδεμένο σου γόνατο. Πιάνεις την ουλή που σου άφησε σαν σουβενίρ, το πέσιμο με το ποδήλατο στην πλατεία του χωριού. Γελάς, γιατί νιώθεις τον πόνο από το χθες, σαν να ήταν χθες.

Κι ας ξεράθηκε η κορομηλιά... Κι ας γκρεμίστηκε η μονοκατοικία...

Εμείς και ο Κόσμος...!

We are the world τραγούδησαν το 1985 ο Michael Jackson, Lionel Richie, και άλλοι 36 καλλιτέχνες προκειμένου να αφυπνιστεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την πείνα στην Αφρική.
We are the world τραγουδούν 25 χρόνια αργότερα 70 καλλιτέχνες (μεταξύ των οποίων η Barbra Streisand και η Celine Dion) αυτή τη φορά για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή.
Το ίδιο τραγουδούν και 57 τραγουδιστές - χρήστες του youtube...

Μου άρεσαν πάντα οι πρωτότυπες ιδέες... Μου άρεσε που ένας άνθρωπος, έγραψε, συνέθεσε και συγκέντρωσε 36 ονοματάρες για ένα σκοπό... Μου άρεσε που το 1995 οι REM έγραψαν το "Everybody's hurts", προσπαθώντας να αναδείξουν τα συναισθήματα των εφήβων, αφού τα ποσοστά αυτοκτονιών στην Αγγλία είχαν ανέβει κατακόρυφα... Και σίγουρα βρήκα εξαιρετική ιδέα την πραγματοποίηση του LIVE 8, με σκοπό την πίεση των οκτώ πλουσιότερων χώρων του κόσμου, (που θα συνεδρίαζαν λίγες μέρες αργότερα), να ενισχύσουν τους φτωχούς λαούς της Αφρικής...

Αλλά... Αυτή η μανία της επανάληψης των πράξεων και των ασμάτων κάθε φορά που συμβαίνουν λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί και τσουνάμια νομίζω ότι έχει καταντήσει το λιγότερο αηδία...

Σύμφωνα με στοιχεία του Ζακ Ντιούφ, {διευθυντή του οργανισμού του ΟΗΕ αρμόδιου για τα Τρόφιμα και τη Γεωργία (FAO)}, η λεγόμενη "διατροφική ανασφάλεια" πλήττει 32 χώρες στον κόσμο, ενώ τουλάχιστον 104 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση στην καθημερινή τροφή φέτος, λόγω της μεγάλης οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης...

Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας αυτή τη στιγμή, ζει στα όρια της φτώχιας και της εξαθλίωσης... Η ανεργία χτυπάει κόκκινο... Οι μισθοί μειώνονται... Χώρες πτώχευσαν ή είναι στο όριο της πτώχευσης... Κι όμως... Κανένας δεν μπορεί να γράψει ένα τραγούδι για αυτούς... Θα 'ταν αστείο άλλωστε οι μισοί άνεργοι να χρηματοδοτούν, αγοράζοντας ένα cd, τους άλλους μισούς!!!!

Άντε και καλά μυαλά... Κι αν σας περισσεύουν χρήματα βάλτε τα καλύτερα, κάτω από το στρώμα... Έρχονται δύσκολες μέρες!!!!

Το Σ'αγαπώ Μπορεί!!!!

Ηράκλειο, έξω από το σταθμό του τραίνου... Ζευγάρι γύρω στα 30... Εκείνος με βαλίτσες, εκείνη με δάκρυα... Προφανώς εκείνος φεύγει άγνωστο για πόσο, αλλά αν κρίνω από την αντίδραση της κοπελιάς μάλλον για πολύ...

Παρακολουθώ τη σκηνή σαν αφηγητής ενός έργου λίγο - πολύ επαναλαμβανόμενου... Εκείνος ντυμένος στην τρίχα, σοβαρός και ελαφρά αποστασιοποιημένος από το γεγονός της φυγής του... Εκείνη ράκος, να τον αγκαλιάζει, να τον φιλά, να φέρεται σαν να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπει και προσπαθεί να χορτάσει την στιγμή... Και σκέφτομαι... Ή εκείνος το παίζει σκληρός ή εκείνη είναι υπερβολική...

Από τη συζήτησή τους μέχρι να έρθει το ταξί καταλαβαίνω ότι τα πολυήμερα ταξίδια αποτελούν μέρος της δουλειάς του κυρίου... Από την άλλη η κοπελιά αρνείται πεισματικά να συνηθίσει το γεγονός... Το ταξί έρχεται και καθώς ο οδηγός βάζει τις βαλίτσες στο πορτ - μπαγκαζ, εκείνη τον αγκαλιάζει για άλλη μια φορά και του λέει:
-Σ'αγαπώ μωρό μου... Να προσέχεις!!!

Εκείνος ανταποδίδει την αγκαλιά βουβός... Λίγο πριν μπει στο αμάξι η κοπελιά τον ρωτάει:
-Μ'αγαπάς?
Κι ενώ σκέφτομαι ότι πρόκειται για μια χαζογκόμενα που ζητά επιβεβαίωση ακούω τον τύπο να απαντά:
-Αφού το ξέρεις!!!

Καμπανάκια αρχίζουν να χτυπούν στα αυτιά μου, το ταξί φεύγει και η κοπελιά αποχωρεί μόνη και ανασφαλής...

Κι αναρωτιέμαι... Τί πάει να πει "Αφού το ξέρεις???"... Για να σε ρωτάει ΔΕΝ το ξέρει, είτε γιατί δεν το λες, είτε γιατί δεν το δείχνεις... Αλλα ακόμα και αν το δείχνεις.... Αρκεί??? Το Σ'αγαπώ όπως και πολλές άλλες εκφράσεις βλ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ κ.α. έχουν καταντήσει είδος πολυτελείας στο καθημερινό μας λεξιλόγιο... Τις χρησιμοποιούμε σε εξαιρετικές πλέον περιπτώσεις κάτι σαν το ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ή το ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ, σαν να είναι λέξεις που εξυπηρετούν και ταιριάζουν σε συγκεκριμένο σκοπό...

Αλήθεια... Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε σε κάποιον που νοιάζεστε και αγαπάτε ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΣΤΕ και ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΤΕ??? Πότε του χαμογελάσατε και του είπατε έναν καλό λόγο έτσι ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ??? Σε μια εποχή όπου όλα θεωρούνται δεδομένα ας κάνουμε τη διαφορά και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους... Ας πούμε το "Σ'αγαπώ" - Σ'αγαπώ(!!!!) και ας μην αρκεστούμε στο "Αφού το ξέρεις"....

Η γυναίκα του Μάστορα

Ταλαιπωρία και αυτό το Σαββατοκύριακο στις γραμμές του ΗΣΑΠ... Το τμήμα από το σταθμό "Αττική" ως το σταθμό "Ειρήνη", θα παραμείνει κλειστό λόγω εργασιών για την αναβάθμιση του δικτύου. Για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού ο ΟΑΣΑ δρομολογεί τη λεωφορειακή γραμμή «Χ10». Το θέμα δεν σταματά εδώ καθώς και το τμήμα Καλλιθέα - Φάληρο, είναι κλειστό, για τον ίδιο λογο, και καλύπτεται συγκοινωνιακά από τις 12 Ιανουαρίου μέχρι την 1η Απριλίου από την λεωφορειακή γραμμή «Χ13».

Ουσιαστικά δηλαδή, το λεωφορείο κάνει τη δουλειά του τραίνου... Δηλαδή το λεωφορείο είναι τραίνο...!!!

Λες κι εσύ: "Σαββατοκύριακο είναι, ωραίο καιρό έχει, ας πάω μια βόλτα στην Αθήνα"... Πας στο σταθμό της περιοχής σου κι έχει κατεβάσει ρολά... Από πέρυσι!!!!! Αυτό δεν είναι ανανέωση του δικτύου... Είναι το Γεφύρι της Άρτας... Κι άντε να ψάχνεις τη γυναίκα του Μάστορα για να τη χτίσεις στα θεμέλια, μπας και τελειώσει το νταβαντούρι και ησυχάσουμε...

Θα βγάλω λοιπόν κι εγώ μια ανακοίνωση και παρακαλώ τον ΗΣΑΠ να πράξει τα δέοντα...


"ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ"

Παρακαλείται η γυναίκα του Μάστορα, που έχει αναλάβει τις εργασίες αναβάθμισης των γραμμών από την "Αττική" μέχρι την "Ειρήνη", να προσέλθει αυτοβούλως αύριο που ρίχνουμε "πλάκα" (οικοδομική), και να χτιστεί οικειοθελώς στα θεμέλια... Θα περιμένω μέχρι τις 12... Μετά θα πάρω το δίκανο!!!!

Ευχαριστώ

Πιο επίκαιρος από ποτέ… Κώστας Βάρναλης

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια! Kούτσα μια και κούτσα δυο, της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι… Ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια, με κοτρώνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι… Ανηφόρι, κατηφόρι και με κάμα και βροχή, ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι… Κι έχτισα στην εμπασιά, του χωριού την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι άλλο πόδι)… Όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα… Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Mάη το μήνα… Στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του, μ' έπαιρνε για τη δουλειά του και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι. Mη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα, θα ξεκουραστώ κ' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι! Θα μου δώσουνε μια κόχη, λίγο πιόμα και σανό, σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι, θα τελειώσει μου το λάδι κι αμολήσω την πνοή (ένα πουφ! είν' η ζωή), η ψυχή μου θενά δράμει στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη, τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα κι αχαΐρευτος κυλούσα, με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη… Συ που δίδαξες αρνί τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε! Mα με την κουβέντ' αυτή πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μαύρο φίδι, το διπλό του το γλωσσίδι πίσου από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια, μα θεοί κι οξαποδώ ‘κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες -καλέ μου- με το δίκιο του πολέμου θα το βρείς. Oπού ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου - τον αφέντη τον κουφό σου! Kαι στον ίδρο τον δικό γίνε συ τ' αφεντικό.

Άιντε θύμα, Άιντε ψώνιο, Άιντε Σύμβολον αιώνιο! Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει!!! Κι έχ' η πλάση κοκκινίσει!!! Κι άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη…

Το καλειδοσκόπιο είναι ένα παιδικό παιχνίδι... Ένα ιδιόρυθμο "τηλεσκόπιο" που αντί να μας ταξιδεύει στα αστέρια, κάνει μια βουτιά στα παιδικά μας όνειρα... Στο κάτω του μέρος, αντί για φακό έχει ένα διπλό διαφανές κάλυμμα, μέσα στο οποίο βρίσκονται μικρά κομμάτια από γυαλί... Κοιτώντας μέσα στο καλειδοσκόπιο και περιστρέφοντάς το, τα κομμάτια κινούνται και δημιουργούν διάφορους σχηματισμούς...

-Πείτε καμμιά ιδέα για το όνομα του blog...
-Βάλε το όνομά σου...
-Κοινότυπο... Άλλο???

Πέρασε ένα μισάωρο με αποτυχημένους συνδυασμούς του ονόματός μου με διάφορες λέξεις, αλλά τίποτα δεν μου άρεσε... Κάποια στιγμή, η μητέρα μου κοιτάζει το καλειδοσκόπιο που ήταν πάνω στο τραπέζι...

-Το Καλειδοσκόπιο..
-Ναι... Τί έπαθε???
-Όχι δεν κατάλαβες... "Το Καλειδοσκόπιο", έτσι να το πεις!!! Τα έχει όλα μέσα... Παιδικότητα, εναλλαγή, χρώμα, φαντασία, προσαρμογή...
-Μμμμ... Μου αρέσει... ΠΟΛΥ!!!

Κι έγινε ιστολόγιο!!!!