Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Το καράβι της φυγής...



Είχα κάποτε μια φίλη… Την έλεγαν Φυγή…

Κάναμε παρέα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μαζί της πάντα ταξίδευα… Κάθε μέρα και κάπου διαφορετικά… Πότε Αθήνα, πότε παραέξω… Πάντα αλλού… Πάντα μαζί της…

Κάποτε, κουράστηκα να ταξιδεύω… Βρήκα ένα λιμάνι ξεκούραστο και έριξα άγκυρα… Της πρότεινα να συγκατοικήσουμε, άλλωστε περνούσαμε τόσο καλά μαζί…

“Ξέρεις… Εγώ δεν μπορώ να μείνω για πολύ σε έναν τόπο, αλλά θα προσπαθήσω»…
Έτσι κι έγινε!

Οι μέρες περνούσαν κι όλα ήταν ωραία… Γνωρίσαμε τον τόπο καλά, γευτήκαμε όλες τις λιχουδιές του, μάθαμε τους ανθρώπους του… Γέμισε το μέσα μας με χρώμα κι όμορφες εικόνες, τοπία, ζεστασιά, συντροφικότητα…

Ο χρόνος κυλούσε… Κι όσο κυλούσε η Φυγή μίκραινε… Στην αρχή αυτό δεν ήταν απολύτως εμφανές… Μα όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο μικρή, ώσπου στο τέλος έμοιαζε με κουκίδα...

«Στο είχα πει… Εγώ δεν μπορώ να μείνω σε ένα τόπο… Πρέπει να φύγω…!»

Πόνεσα πολύ, μα δε μίλησα… Άλλωστε το ήξερα… Μου το είχε πει…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου