Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Σσσσσσσςςς...


Διαδρομή Μαρούσι - Ηράκλειο... Ακουστικά στα αυτιά, μουσική σε τυχαία επιλογή... Από δίπλα μου περνούν τα αυτοκίνητα με συνεχή ροή, κάνοντας θόρυβο και θυμίζοντάς μου με τα φώτα τους, ότι βρίσκομαι στη μέση μιας λεωφόρου... Ή μήπως στη μέση ενός ανεμοστρόβιλου???

Ανάβω τσιγάρο και ζω την κινηματογραφική μου σκηνή... Περπατώ στο δρόμο τραγουδώντας και κλαίγοντας... Δίπλα μου τα αυτοκίνητα περνούν στο τσακ και οι οδηγοί κορνάρουν...

Ποιος νοιάζεται... ?

Τα θέματά μου δήλωσαν παρουσία κι απόψε... Ξεχασμένα-αξέχαστα και νέα όλα εδώ... Γελάω κάνοντάς το εικόνα... Σαν να έχουν ανθρώπινη μορφή και να προχωρούν μπροστά μου αφήνοντας σημάδια στην άμμο, που ασυναίσθητα τα ακολουθώ...

Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και θα είμαι μια χαρά... Σαν να μην έχω τίποτα...

Οι άνθρωποί μου... Που με ξέρουν όσο κανείς... Δεν θα καταλάβουν τίποτα...

Δεν θέλω να γυρίσω... Θα πρέπει να κρύψω το ξέσπασμά μου κάτω από το χαλί... Πόσα να κρύψει κι αυτό το χαλί???

Περνάω μέσα από την πλατεία κοντά στον Αη Γιώργη ή μήπως του Αγ. Λουκά? Κάθομαι σε μια κούνια... Ποια ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού ενεργοποιεί τις ανήλικες μνήμες του? Ίσως η απόγνωση ή μήπως το αδιέξοδο?

Αρχίζω να πηγαίνω πέρα δώθε και μου 'ρχεται στο μυαλό η φωνή της Πρωτοψάλτη που τραγουδάει τα "Παιδικά παιχνίδια"...

Σκέφτομαι τις φωνές που πέρασαν κατα καιρούς από τη ζωή μου... Αυτές που άνηκαν σε σοβαροφανείς ανθρώπους που μου έλεγαν πως πρέπει να αντιμετωπίζω τη ζωή με σοβαρότητα... Εκείνες που έλεγαν "Δεν θα σε αφήσω ΠΟΤΕ" κι εξαφανίστηκαν την επόμενη μέρα... Κι ύστερα έρχονται στο μυαλό μου άλλες μπερδεμένες φωνές που έλεγαν "Σ'αγαπώ", "Δεν σε αναγνωρίζω", "Δως μου λίγο χρόνο", "Δεν αντέχω άλλο", "Φεύγω"...

Κλείνω τα αυτιά μου... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει... ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ!!!

Γυρνάω σπίτι σωστό ράκος... Το σκυλί πέφτει πάνω μου ζητώντας χάδια...

-Τι κάνεις παιδί μου????, ρωτάει η μαμά...
-Μια χαρά μανούλα μου..., λέω και σκάω χαμόγελο...
-Μπράβο παιδάκι μου...!

Παίρνω το σκυλί αγκαλιά... Μπαίνω στο δωμάτιο και σκοντάφτω στη μοκέτα...! Ανοίγω το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα...

"Μ' όλες τις φωνές, ποτέ δεν έμαθα τι σε έκανε να κλαις... Βγαίνει η βαρκούλα..."


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου