Συναισθηματικές Πράξεις...

Αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα μαθηματικά... Πρόσθεση, αφαίρεση πολλαπλασιασμός... Έκσταση με τους αριθμούς... Πάντα τους ζυγούς... 2-4-6... Μόνο τους ζυγούς... Αυτούς που σχηματίζουν άτυπα ζευγάρια... Μη μείνει κανείς μόνος του και παραπονιέται...

Με τα μονά είχα πάντα ένα θέμα, αλλά το πρόβλημά μου ήταν πάντα το 1... Πάντα μέσα μου, μετέφραζα τη μονάδα, σε μοναξιά... Αριθμός χωρίς ουσία και υπόσταση... Άλλωστε που να βρει στήριγμα μια μονάδα???

Σιγά - σιγά απέκτησα εμμονές... Κι άρχισα να επιδιώκω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους... Μανιωδώς... Φοβόμουν... Μη γίνω εγώ μονάδα...

Κι όπως στις ταινίες... Ότι φοβόμουν ήρθε...

7 χρόνια σε μια εύθραστη ισορροπία... Ανάμεσα στο 1 και στο κάτι παραπάνω, χωρίς αυτό να προσδιορίζεται, χωρίς να καταφέρνει να σχηματίσει το 2...

Δύσκολο να ζεις σαν 1. Πέφτεις και δεν απλώνεται κανένα χέρι... Πονάς και δεν υπάρχει καμιά αγκαλιά... Όλα ανούσια... Αν δεν μοιράζεσαι κάτι είναι σαν να μην το έζησες...

Κάποια στιγμή συνήθισα... Κι άρχισα να βλέπω τους μονούς αριθμούς με άλλο μάτι...! Άρχισαν να αποκτούν δύναμη, κύρος... Το 1 μεγάλωσε, έβγαλε ρίζες... Γέμισε κλαδιά και άνθη...

Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν το συμπαθώ το 1... Το αντιμετωπίζω διστακτικά...

Μα είμαι σίγουρη πως και η μονάδα, με αντιμετωπίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο… Διστακτικά!!!!!!!!