Θα ζήσω την πιο άχαρη ζωή... ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!

Μεγάλη Πέμπτη κι όπως σε κάθε εορταστική περίοδο μοιάζω να ζω ένα διαρκές Dejavu...

Στην τηλεόραση χιλιάδες ταινίες για τη ζωή του Ιησού, αλλά και άλλες θρησκευτικού (πάντα) περιεχομένου... Κάνω zapping και βλέπω: Τα Πάθη, Ιησού από τη Ναζαρέτ, Νώε, Ο Χιτών. Πρέπει να είναι η 20η φορά που αναρωτιέμαι "Πάλι αυτό?"...

Σηκώνω το ακουστικό για να κανονίσουμε σινεμά, μα πριν ολοκληρωθεί η κλήση συνειδητοποιώ πως πριν από κάποιες ώρες σε αποχαιρέτησα.

Γελάω με τη δύναμη της συνήθειας!!!!!

Μια εβδομάδα πέρασε από εκείνο το απίστευτο τηλεφώνημά σου, που μου είπες ότι βρήκες δουλειά και μετακομίζεις μόνιμα από την Αθήνα στο νησί...

Οι 6 ημέρες που μεσολάβησαν κύλησαν σαν το νερό... Πριν καν να προλάβω να σκεφτώ πως φεύγεις, βρισκόμουν στο αμάξι σου με κατεύθυνση τον Πειραιά... Μου φάνηκε ανάρμοστο να πας μόνος σου μέχρι εκεί. ΨΕΜΑ! Ήθελα την τελευταία αγκαλιά πριν φύγεις...

Μέσα στο αμάξι επικρατούσε σιωπή. Κάποια στιγμή γύρισες και με κοίταξες. Είπες: "Είναι παράξενο όλο αυτό... Θέλω να πω... Που φεύγω... Τέλος πάντων... Κατάλαβες!". Μετά άρχισες να κάνεις σχέδια για το μέλλον, που θα μείνεις, πότε θα γυρίσεις να πάρεις και τα υπόλοιπα πράγματά σου, πότε θα έρθω να σε βρω...

Φτάσαμε στο λιμάνι. "Ήρθε η ώρα", είπες... Με πήρες στην αγκαλιά σου. Και τότε κατάλαβα, γιατί η αγκαλιά του αποχωρισμού είναι διαφορετική απ' τις υπόλοιπες... Μέσα σε αυτή την αγκαλιά άκουσα όσα δεν μου είχες πεις τόσα χρόνια. Άκουσα "Να προσέχεις, μη με ξεχνάς, να έρθεις σύντομα, σε ευχαριστώ, σ'αγαπώ". Κοίταξα το πρόσωπό σου, χάιδεψα το μάγουλό σου και μόλις πήγα να μιλήσω, ακούστηκε η φωνή του ανερμάτιστου, ασεβή ένστολου που σου είπε να παρεις το αμάξι σου γιατί εμποδίζει... 50 μέτρα παρκαρισμένο μακρυά από το καράβι! Τι τον εμπόδιζε???

Ήθελα να σου πω τόσα πολλά και δεν είπα τίποτε. Σε είδα να επιβιβάζεσαι. Κι ύστερα είδα το πλοίο να φεύγει... Και μόνο τότε λύθηκε η γλώσσα μου κι άρχισα να λέω ξανά και ξανά...

ΠΟΥ ΠΑΣ??? ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΧΑΡΗ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!!!!!!!