Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Που πάει η αθωότητα όταν φεύγει???



Σταθμός Αμαρουσίου, ώρα γόνιμη για μαθητικές εξόδους... Ομάδες παιδιών μαζεμένες στο πεζοδρόμιο προσπαθούν να αποφασίσουν σε ποια καφετέρια θα πιουν χυμούς, μιλκσεϊκ, καφέδες και μπύρες...

Βλέμματα καθαρά, χαμόγελα αβίαστα, ανάλογα την ηλικία διαφορετικά τα ντυσίματα και οι κινήσεις...

Στο γυμνάσιο σκανταλιάρικες ματιές, αθλητικές περιβολές, ώρες απογευματινές και με τη συνοδεία γονέα μέχρι το σταθμό... Ρολόι ανα χείρας και η τελευταία κουβέντα της μαμάς "Στις 20:00 θα περάσω να σε πάρω"...!

Στο λύκειο πιο πονηρά τα μάτια... Τζην, φουτεράκια, μπότες, σταράκια, φουλάρια κλπ., συνάντηση στις 20:00, στήσιμο τουλάχιστον 30 λεπτών από τις ωραίες της παρέας, χαζολόγημα και διαφωνία για την καφετέρια που θα πιούμε τα σχετικά και που θα καπνίσουμε... Οι μισοί ζευγάρια με τους άλλους μισούς, οι πρώτες σκιές στον ορίζοντα...

Πανεπιστήμιο... Διάσπαρτοι στην Ελλάδα, υποσχέσεις για αναμνήσεις και επιστροφές... Κι όσοι απέμειναν μαζεύουν κομμάτια και συμπληρώνουν κενά... Τα σύννεφα πυκνώνουν...!

Επιστροφή στα πάτρια... Διαφορετικά βιώματα συναντούν παλιές και γνώριμες φάτσες και προσπαθούν να ενώσουν ξανά τα γνωστά... Μόνο που μοιάζουν άγνωστα πια...

Ρήξεις και αντιθέσεις στην επιφάνεια... Ο χρόνος λίγος, οι δουλειές πολλές, τα νεύρα απίστευτα, οι παρεξηγήσεις από το τίποτα... Ανάσες... Δεν υπάρχουν ανάσες... Ασφυξία!!!

Ξεκινούν οι αποστάσεις... Άλλοι θυμούνται τις καλές στιγμές και πιάνονται από την αθωότητα του χθες και επιστρέφουν καινούριοι... Άλλοι πιάνουν τα άσχημα του σήμερα... Γεμίζουν το μπαλόνι του θυμού με αέρα και παραφυλάνε...

Ραντεβού στο σταθμό του Αμαρουσίου, εγώ κι ο εαυτός μου... Χθες είδα τις κασέτες από κάτι διακοπές... Ήμασταν πολλοί κάποτε... Τώρα ψάχνω τηλέφωνα και χρόνια... Βλέπω παρέες και ψάχνω εμένα και τους φίλους μου μέσα σε αυτές...

Έχω χρόνια στα αυτιά μου ένα κρότο, σαν να έσκασε βόμβα και να τα πήρε όλα... Την αθωότητα... Τα χρόνια... Τις καλές στιγμές... Το συναίσθημα... Την αγάπη... Την εμπιστοσύνη... Την αγκαλιά... Όσους έμειναν...

Σταθμός Αμαρουσίου, βόλτα στον πεζόδρομο... Καταιγίδα στα μάτια... Ανάσες... Δεν υπάρχουν ανάσες... Ασφυξία!!!