Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

"Μην κλαις"...




"Αυτό που θα 'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα... Και τί ωφελεί;

Αυτό που θα 'θελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του να κλάψω .

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.

Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα.........

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: "Μην κλαις".

Μόνο αυτό.

Τίποτε άλλο.

"Μην κλαις"...

Μόνο αυτό............."

Μ' αυτές τις λέξεις της Αλκυόνης Παπαδάκη (από το "Ακρογιάλι της Ουτοπίας"), κοιμήθηκα...

Και έκλαιγα όταν το διάβαζα...
Και έκλαιγα στον ύπνο μου...

Κι ήρθε ένας ψίθυρος από το πουθενά κι έγινε ησυχία...
Κι έγινε αγκαλιά που έλεγε τη λέξη "υπομονή"...
Έγινε σιγουριά που έλεγε "όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι"...
Έγινε χτύπος καρδιάς που επανέφερε τους σφυγμούς μου...

Από εκείνο το βράδυ κάθε φορά που κάτι πάει στραβά ακούω έναν ψίθυρο στο αυτί μου να λέει τη λέξη: "Υπομονή"...

Κι αισθάνομαι μια ζέστη στο κορμί μου σαν κάποιος να μ'αγκαλιάζει... Και ένα γνώριμο άρωμα πλανιέται στον αέρα... Ησυχάζω...

Όχι! Δεν αρκεί πάντα αυτό για να στεγνώσουν τα δάκρυα... Όμως ελαφραίνει το βάρος που έχω στο στήθος...

Γιατί τώρα γυρνάω δίπλα μου και έχω ένα ώμο να γείρω... Και καθώς ακουμπώ ακούω μια φωνή να λέει ψιθυριστά: "Μην κλαις"...

Και δεν εύχομαι πια για να βρεθεί κάποιος...

Γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξω δίπλα μου και να αφεθώ... Τίποτε άλλο... Μόνο αυτό...

Να κοιτάξω δίπλα μου, να γείρω στον ώμο του και να ακούσω αυτό το "Μην κλαις"...

Και να μην το φοβηθώ...

Μόνο αυτό...

Να μην το φοβηθώ!

*Ένα κείμενο που γεννήθηκε στον αέρα του www.street-radio.gr, στο ραδιοφωνικό "Καλειδοσκόπιο", με αφορμή μια... Βουβή συνομιλία! 



Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

...Και δαίμονες...



Κάθε μέρα το μυαλό μου παίζει στο κόκκινο... Αγγίζει τα όριά μου και με πάει ένα βήμα πιο κάτω... Ρισκάρω... Ασυνείδητα... Η λογική απουσιάζει... Η ντροπή εγκαθίσταται... Ο φόβος με αλλοιώνει... Με γερνά!

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη... Δεν με αναγνωρίζω...

Νιώθω ρίγη... Νιώθω μια σκιά να με καλύπτει... Απρόσκλητη... Με το "έτσι θέλω"... Αδιάφορη για το που βρίσκομαι...

Ζαλίζομαι...

Φοβάμαι...

Δεν μπορώ να σταματήσω το δαίμονα που έρχεται... Ούτε να τον καλοδεχτώ μπορώ... Ελπίζω μόνο να είναι αναίμακτη και αυτή του η επίσκεψη...

Θα ήθελα να μπορούσα να εξαφανιστώ τώρα... Να γίνω πολύ μικρή... Τόση που να χωρώ σε μια χαραμάδα... Ας είναι και χαραμάδα πανικού! Να μην υπάρχω για λίγο... Να μην καταλάβει κανείς το πως και να μη χρειάζεται να εξηγήσω... Να μην απολογηθώ για τίποτε... Να πω απλά "τώρα δεν υπάρχω" και με το χτύπημα των δαχτύλων μου να γίνει...

Με λούζει κρύος ιδρώτας... Τα αυτιά μου βουίζουν... Παγώνω... Ένας κυκλώνας στο στομάχι μου...

Κλείνω τα μάτια και τραγουδάω από μέσα μου... Στιχάκια στη σειρά... Ανεβοκατεβάσματα της φωνής... Εναλλαγές της μουσικής... Δεν πιάνει...

Σκόρπιες φράσεις επιβολής... Κοινές... Αυτές κι αν δεν πιάνουν!

Μετράω δέκα αργές ανάσες... Βγαίνουν μισές... Σαν να λιγόστεψε ξαφνικά ο αέρας... Σκέφτομαι "πνίγομαι", και το εννοώ... Δεν θυμάμαι ποτέ άλλη περίοδο που να έχω χρησιμοποιήσει τόσες λέξεις με την πραγματική τους έννοια... Αρχίζω να ανασαίνω σαν να βγήκα στην επιφάνεια από βουτιά διαρκείας, χωρίς η ανάσα να επανέρχεται στο φυσιολογικό...

Βήχω και θέλω να βγάλω τα σωθικά μου... Σαν να θέλει το σώμα να ξεράσει το συναίσθημα που το δηλητηρίασε...

Όλοι οι μυς ενεργοποιημένοι... Τεντωμένο κάθε κύτταρο...

Κι αν με έπιανε την ώρα που οδηγούσα?

Μπροστά σε κόσμο?

Σε φίλους?

Μπροστά σου?

Τέσσερις φόβοι που κάτι μου λέει πως θα τους ζήσω όλους, αργά ή γρήγορα... Ή σήμερα!

Ανοίγω την πόρτα και ξέρω πως είσαι απ' έξω... Έχω συγκεντρώσει όλη μου τη δύναμη για να ορίσω τα πόδια μου... Θα φτάσω ως το τραπέζι, θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα βγω από το σπίτι δίχως να φανούν πολλά... Θα πω: "Εγώ φεύγω", πιάνοντας το κινητό και έπειτα στρίβοντας δεξιά θα ανοίξω την πόρτα... Σκέφτομαι αρκετή ώρα τις κινήσεις που θα χρειαστεί να κάνω... Έχω υπολογίσει ως και τα βήματα! Το σώμα μου θα υπακούσει αν πας πάσο και δεν κινηθείς εκτός του σχεδίου που έχω φτιάξει στο μυαλό μου...

Φτάνω στο τραπέζι... Πιάνω το κινητό και λέω "Εγώ φεύγω", περιμένοντας να ρωτήσεις το γιατί, για να απαντήσω πως προέκυψε κάποια δουλειά...

"Θα σε πάω εγώ", λες και σταματούν όλα... Άλλαξες το σχέδιο...

Τα πόδια παραλύουν και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα μου... Πουθενά δεν θα πάμε! Με κοιτάς και το ξέρω κι ας έχω το βλέμα καρφωμένο στα παπούτσια μου, με πολύ μεγάλη επιτυχία!

Δεν λες τίποτε... Μόνο με παίρνεις αγκαλιά...

Ξεσπάω σε κλάματα... Κουρασμένη... Απελπισμένη... Ατέλειωτα δάκρυα με αμέτρητους λυγμούς, όλο παράπονο... Αναίτιους θα τους πω... Εσύ πες τους όπως θες...

Οι γροθιές μου σφιχτά κλεισμένες... Κάπου ανάμεσα ένα κομμάτι ύφασμα παλεύει να ξεφύγει... Η μπλούζα σου νομίζω...

Η αγκαλιά σου σφιχτά κλεισμένη... Κι η δική μου... Ανάμεσα ο φόβος προσπαθεί να ξεφύγει και να επιβληθεί... Τζάμπα κόπος...

Η ντροπή και η αμηχανία πετούν στον αέρα... Όχι στο δικό σου χώρο... Στον δικό μου...

Το ρίχνω στην πλάκα και κριτικάρω τον εαυτό μου... Δεν γελάς... Δεν το βρίσκεις αστείο... Ξεσπάς σε φωνές και χτυπάς την κοιμισμένη αυτοεκτίμησή μου... Δεν το περίμενα... Παραμένω στην ίδια θέση ξαφνιασμένη και άφωνη, φοβούμενη μην σε προκαλέσω ξανά...

Με ξαναπαίρνεις αγκαλιά... Τώρα πια κλαίμε κι οι δυο...

Με γυρνάς στο σπίτι και νιώθω εξαντλημένη... Σχεδόν δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου βγαίνοντας από το αυτοκίνητο... Κάνω να πω κάτι μα το μόνο που βγαίνει είναι "Καληνύχτα"... Μα το μυαλό μου λέει: "Σε ευχαριστώ... Για τις φωνές... Για τις σιωπές... Για τη σφιχτή αγκαλιά... Τη δαρμένη αυτοεκτίμηση... Γιατί είσαι δικός μου άνθρωπος... Ένας... Ο ένας...". Όλα αυτά γιατί έγιναν μια απλή "καληνύχτα" γαμώτο μου? Γιατί δεν υπακούει η φωνή?*

Μπαίνω στο σπίτι μου και προχωρώ κρατώντας τα φώτα σβηστά... Το μυαλό μου έχει επανέλθει και λειτουργεί... Σωστά ή λανθασμένα... Λειτουργεί! Ξέρω πως αύριο θα ξυπνήσω και θα ντρέπομαι απίστευτα... Ήδη ντρέπομαι...

Θα εξαφανιστώ για λίγες μέρες... Μέχρι να ξε-ντραπώ λίγο. Ξέρω πως είναι λάθος... Άλλο ένα λάθος από τα πολλά που έχω κάνει και από τα πολλά που θα κάνω στο μέλλον...

Ξαπλώνω στον καναπέ και τραγουδώ από μέσα μου ένα τραγούδι που δεν υπάρχει... Το τηλέφωνο χτυπά, μα δεν το σηκώνω... Αργότερα... Να φύγει λίγη ντροπή ακόμη... Όσο συνέρχομαι θυμάμαι λεπτομέρειες από όσα έγιναν...

Τι νύχτα!

Τι βάσανο Χριστέ μου!!!

Και τι βάλσαμο...!

Κι ας έμεινα μόνο στην "καληνύχτα"...

Κι ας άφησα την κλήση σου αναπάντητη!