Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Πάνω στο σώμα μου...






"Στον δεξί μου αντίχειρα φοράω ένα δαχτυλίδι...

Το διάλεξε χέρι αγαπημένο, κι εγώ 12 χρόνια δεν το έβγαλα ούτε 1 φορά...

Ξέρεις πόσο είναι 12 χρόνια; Τώρα που πατάω τα 30 αντιλαμβάνομαι πως είναι μισή ζωή!

Κατά καιρούς ήρθαν πολλά δαχτυλίδια να διεκδικήσουν τη θέση του.
Πιο όμορφα... Πιο γυναικεία... Πιο φινετσάτα...

Μα κάθε φορά που το αλλάζω, όλο μου το σώμα αρρωσταίνει...!

Ο δείκτης και ο μέσος του δεξιού μου χεριού αγγίζουν μηχανικά με τις άκρες τους τον "νέο" και αποτραβιόνται με αποτροπιασμό...

Το αριστερό μου χέρι που συνηθίζει να στριφογυρνά το δαχτυλίδι, να το αφαιρεί και να το επανατοποθετεί στον αντίχειρα σε στιγμές αμηχανίας, κρατιέται σε απόσταση κι ούτε που πλησιάζει.

Εγώ... Εθισμένη αναζητώ τη δόση του εφηβικού μου δαχτυλιδιού...
Να μπει στη θέση του... Αυτό και όλα όσα κουβαλάει... Στη θέση τους...!

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...
Κι όποτε μένει κενή μοιάζει με τραύμα ανοιχτό που αιμορραγεί. Κι εγώ φοβάμαι...
Το αγαπάω το αίμα μου μα αυτό με πνίγει...!

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...
Και πασχίζω μην ξεχαστω και την αφήσω ανοιχτή...
Γιατί φοβάμαι... Πολύ...

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...

Πάνω στο σώμα μου...

Μια θήκη..."