Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Καλές μου φίλες... Απλά πήγα παρακάτω...!




Πάει καιρός... Δεν θυμάμαι πια πόσος... Ούτε καν τα γεγονότα με τη σειρά... Μόνο σκόρπιες λέξεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση...

Η καρδιά μου μοιάζει να με τσιγκλάει που και που... Σαν να μου λέει "Μη χαλαρώνεις... Κάποτε, κάτι συνέβη."...

Έχω κάτι πεταλούδες στο στομάχι και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ξεσκίζονται στο πέταγμα...!!!! Ησυχία δεν έχουν οι ευλογημένες...

Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η "πτήση" δεν καταλήγει κάπου... Παλαιότερα θα τα έσπαγα όλα και θα πλάνταζα στο κλάμα... Μα αυτή η επιλογή δεν υπάρχει πια στο menu μου... Δεν ξέρω γιατί...

Mια ζωή μέσα στο συναίσθημα... Συναίσθημα που χάθηκε μέσα σε μια βραδιά κάπου ανάμεσα σε μια "εκκρεμμότητα" και σε κάτι "τσιγάρα βαριά"... Έκλεισα τα μάτια... Εικόνες μπερδεμένες πέρασαν από μπροστά μου... Κι άρχισε η ψυχή μου να γεμίζει πάθος, πόνο, μίσος, θυμό, παράπονο, τρέλα... Ο στεναγμός στάθηκε στο λαιμό μου... Ήμουν στο σπίτι κι έμοιαζα με άνθρωπο σε κατάσταση σοκ. Δεν άκουγα, δεν μιλούσα, δεν αντιδρούσα.

Την επόμενη μέρα ένιωθα άλλος άνθρωπος. Κι αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών... Ένιωθα δυνατή κι απελευθερωμένη. Και νομίζω πως αυτή είναι η παγίδα! Αυτή η λιακάδα με το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα που σε κάνει να κρύψεις τα χειμωνιάτικα ρούχα και να βάλεις στην ντουλάπα τα καλοκαιρινά... Φεβρουάριο μήνα!!!!!!! Κι ενώ όλοι σου λένε πως πράττεις βλακωδώς εσύ επιμένεις ότι έχεις δίκιο (γιατί μαζί με όλα τα άλλα έχει ξυπνήσει και το πείσμα σου και η ισχυρογνωμοσύνη σου)... Και φοράς κοντομάνικο ακόμα κι αν έξω χιονίζει... Κι ενώ έχεις μελανιάσει από το κρύο, λες ότι ζεσταίνεσαι!!!

Με τον καιρό άλλαξα... Αλλά αισθανόμουν τόσο εντάξει με εμένα που δεν το είδα. Και τότε άρχισαν οι πεταλούδες να πετάνε... "Μα γιατί??? Αφού όλα πάνε καλά γιατί δεν ησυχάζω???" Και άρχισα να παρατηρώ τις αλλαγές... Η επανάστασή μου πέτυχε αλλά έχασα τον πόλεμο! Γιατί στη διάρκεια της μάχης έχασα τον εαυτό μου.

Εδώ και πολύ καιρό απέφευγα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Και δεν εννοώ επιφανειακά... Εννοώ να δεις το είδωλό σου και να δεις ως και την ψυχή σου! Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνώρισα... Σαν να άδειασε το μέσα μου... Δεν έχω λέξεις να περιγράψω αυτό που ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ!

Δεν θα πω ψέματα... Αισθάνομαι πολύ καλά... Μόνο που... Δεν κοιτάω πια τους ανθρώπους μου στα μάτια... Γιατί εκείνοι βλέπουν την αλήθεια και θέλουν να την παραδεχτώ... Αλλά αν το κάνω, θα ξαναγυρίσω σε εκείνη την άχαρη ζωή που με έκανε να ξενυχτάω κλαίγοντας, μη μπορώντας να πάρω τη σκέψη από γεγονότα που πληγώνουν. Κι εγώ δε θέλω...

Προτιμώ αυτό που είμαι τώρα... Δεν πληγώνομαι και δεν πονάω... Δεν θα ξαναπληγωθώ και δεν θα ξαναπονέσω ποτέ!!!! Είναι μια υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου χρόνια πριν και δεν την τήρησα... Μα δεν θα κάνω πίσω... Ποτέ ξανά!!!!

Και θα βρω τις ισορροπίες μου... Ανάμεσα στο τίποτα και στο πάντα... Απλά θέλω το χρόνο μου! Αυτό θέλω να πιστεύω!!!!

Όσο για τις πεταλούδες που έκαναν και φέτος την εμφάνισή τους... Καλές μου φίλες... Ηρεμήστε... Δεν ξέχασα... Απλά πήγα παρακάτω...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου