Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Τα χέρια




(Το κείμενο γράφτηκε στον αέρα του ραδιοφωνικού Καλειδοσκοπίου που "πάλευε" με τις μουσικές, τις λέξεις και μια "ζωή που μετράει τις εξαιρέσεις", την Τετάρτης 26/2/2014... Ευχαριστώ πολύ τη Φαίδρα Χάρδα για τη φωτογραφική "παρουσία"... Κυρίως όμως για τη διδαχή των λίγων λέξεων... http://fedracharda.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html)


Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο γοητευτικό είναι ένα ζευγάρι χέρια? Πόσα μπορούν να σου αποκαλύψουν?

Μακρυά δάχτυλα… Τεντωμένα νεύρα, έντονες γραμμές… 

Έρωτας τα χέρια σου λέω…!

Σκέψου…

Πόση φροντίδα εκφράζει μια παλάμη που αγκαλιάζει ένα πρόσωπο κι ένας αντίχειρας που σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν απ’τα μάτια σου…

Την ένταση μιας σφιχτοκλεισμένης γροθιάς…

Σκέψου δάχτυλα να τρέχουν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου ή να κλείνουν τα τάστα μιας κιθάρας…

Παλάμες που αγκαλιάζουν πρόσωπα… Σώματα…

Χέρια που αγκαλιάζουν νευρικά και αμήχανα το ζευγάρι τους…

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξεχνούν ποτέ τα αρώματα των αγαπημένων τους ανθρώπων…

Εγώ κάνω συλλογή από χέρια!

Κι όταν δεν είμαι καλά τα αισθάνομαι να με αγγίζουν…

Φιλικά χέρια να με ακουμπούν στους ώμους…

Ερωτικά χέρια να εξερευνούν τις πιο κρυφές πτυχές του κορμιού μου…

Το χέρι της μάνας μου που κλείνει στις χούφτες της το δικό μου χέρι…

Ξυπνώ… 

Υπνωτισμένη κοιτώ τα χέρια μου…

Άδεια… Ξερά…

Είναι αργά…

«Γαμημένο βράδυ», σκέφτομαι…

Σβήνω τα φώτα… Γυρνώ πλευρό…

Κάποια στιγμή πρέπει να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου για να του βρω έναν τρόπο να κλείνει το εσωτερικό του ραδιόφωνο…

Γαμημένο βράδυ…

Άδεια χέρια…

Κλείσ’ το!






Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ψιτ...


  

Δυο ρωγμές στο ταβάνι. 

Κλείνω το ένα μάτι και μετρώ το μέγεθός τους με τον αντίχειρα, σαν να θέλω να τις αποτυπώσω στον καμβά. 

Δεν έχω τίποτα να κάνω σήμερα. Κανένας δεν είναι εδώ. 

Αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσε ετούτη η μέρα να μην υπάρχει... Αφού εγώ είμαι ο μόνος μάρτυρας της ύπαρξή της σε ετούτο το δωμάτιο, αν αρνηθώ πως την είδα, θεωρητικά δεν θα υπάρξει!


Δωμάτιο κατάλευκο από ιδιοτροπία και αντίδραση. 

Κάποτε η μάνα μου, μου είπε: 
«βάλε παιδάκι μου στους τοίχους λίγο χρώμα. Μοιάζει με τρελοκομείο εδώ μέσα!», 
κι εγώ πέταξα τα χρώματα κι ας τα είχα αγοράσει εκείνη τη μέρα. 
Και το άφησα κατάλευκο!

«Τι θα κάνεις όλη μέρα εδώ μέσα?», γνέφει επικριτικά το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Μια ζωή σε κόντρα αυτά τα δύο!

Κοιτάζω επίμονα τις ρωγμές. Έχουν ζωή κι αυτές. Κάποτε ήταν μια ανεπαίσθητη γραμμή - τώρα ολόκληρες ρωγμές που κυριαρχούν το ταβάνι και εμένα. 

Μάτια κλειστά. Η επίμονη παρατήρηση κουράζει κάποτε. 
Κοιμίζει το μέσα σου και στρέφει την προσοχή αλλού.

«Ψιτ. Εγώ είμαι το θέμα σου!», 
τρίζουν οι ρωγμές στη γλώσσα τους κι ανοίγουν το ταβάνι στα δυο! 

«Ψιτ -ΕΓΩ- είμαι το θέμα σου!»

υ.γ.: η φωτογραφία ανήκει στην -σχεδόν προσωπική πια- στιγμογράφο του Καλειδοσκοπίου, Ελευθερία Άνθη κι έψαχνα καιρό να της δώσω λέξεις... Κι όσα δεν έκανα εγώ, τα έκαναν μια κρίση κι ένα αηδόνι...