Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Σταγόνες στο γυαλό... Στο πρόσωπό μου...




Βρέχει απόψε... Ακατάπαυστα και με ορμή... Ακούω τη βροχή να μαστιγώνει τις τέντες...

Βλέπω τις σταγόνες στο παράθυρο... Τι παιχνίδι...!

Μικρό παιδί χάζευα με το παιχνίδισμά που έκαναν οι στάλες της βροχής στα τζάμια... Μια σταγόνα κυλάει και παρασέρνει κι άλλες στο πέρασμά της...

Ξεκινά την πορεία της δειλά... Σαν να μην θέλει να κυλήσει... Σαν να διστάζει... Ύστερα επιταχύνει και ενώνεται με άλλες σταγόνες... Η μια γίνεται δύο, ίσως και περισσότερες, μέχρι την ένωσή τους με τη λιμνούλα που έχει σχηματίσει το νερό στο περβάζι...

Μια στάλα γίνεται λιμνούλα... Κι όταν το περβάζι δεν αντέχει άλλο νερό επάνω του, σχηματίζονται πάλι σταγόνες και πέφτουν σε άλλες επιφάνειες ξεκινώντας ένα νέο κύκλο μέχρι να πέσουν στο έδαφος...

"Σήκω...", λέει μια φωνή μέσα μου...

"Που να πάω? Αφού βρέχει?", απαντώ...

"Τι φοβάσαι?"

"Μη βραχώ...!"

Πέρασε η ώρα... Η φωνή έχει σωπάσει πια...

Μια σταγόνα ξεκινά ακόμα ένα ταξίδι... Από την άκρη του ματιού, κυλάει στο μάγουλο, καταλήγει στην άκρη των χειλιών κι από εκεί στο έδαφος... Τι αστείο!!! Αυτές οι στάλες έχουν γεύση...

"Δεν βγήκες έξω γιατί φοβόσουν μη βραχείς... Τώρα δε φοβάσαι?", είπε η φωνή, φορώντας τη φωνή μου και σκουπίζοντας τα δάκρυα...