Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Λίγο ακόμα... vol 2




Σκηνοθεσία: Παντελής Φρατζής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Costume Design: Μάνος Ανδρέου
Συμμετέχει ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαραβέλιας
 
  *Πρώτη δημοσίευση του κλιπ στο http://www.protagon.gr/

**Και να που κυκλοφόρησε (έστω και διαδικτυακά), το τραγούδι που έγινε η αιτία να γραφτεί αυτό το κείμενο... Αυτό το "λίγο ακόμα" γράφτηκε ξημερώματα Τετάρτης 20 Ιουνίου και αναρτήθηκε το ίδιο βράδυ μετά το τέλος του ραδιοφωνικού "Καλειδοσκοπίου", με ένα άλλο τραγούδι για συντροφιά... Απόψε αυτό το "λίγο ακόμα" αναγεννήθηκε... Και λυτρώθηκε!

Κι ήταν τα σπουδαία, ποιητικά λόγια του Χρήστου Μιχαήλ κι η καθηλωτική ερμηνεία της Μαρίας Παπαγεωργίου που δημιούργησαν την ανάγκη των λέξεων εκείνο το ξημέρωμα...

 Και είναι και το γαλήνιο web-κλιπ του Παντελή Φραντζή που ήρθε και ολοκλήρωσε το συναίσθημά τους... 

 Κι ήταν που άκουσα στο βάθος μια φωνή να λέει σαν χάδι... 

Εκείνο... 

Το σπασμένο... 

Το Αλληλούια...



________________________________________________________________

 

 "Λίγο ακόμα..."

 



Παραδέχομαι πως έχω εξάρτηση από τους ανθρώπους...

ΔΙΟΡΘΩΝΩ

Έχω εξάρτηση από τους -δικούς μου- ανθρώπους!

Ξέρεις... Οι δικοί μου άνθρωποι δεν είναι πολλοί...
Ίσως να μην συμπληρώνουν καν τα δάχτυλα του ενός χεριού!

Αλλά... Είναι μοναδικοί!
Κανένας άνθρωπος δεν μοιάζει με αυτούς...
Κανένας δεν χαμογελά, δεν δίνεται, δεν μιλά σαν αυτούς...
Κι αν η ανθρώπινη φύση φύλαξε ένα μοναδικό αποτύπωμα για κάθε ον, μπορώ να σου αποδείξω πως οι δικοί μου άνθρωποι έχουν μια μοναδική αγκαλιά!

Δίπλα τους έχω πάντα την επιθυμία του "λίγο ακόμα"...
Λίγο ακόμα μαζί...
Λίγες ακόμα ανάσες και σιωπές...
Λίγη ακόμα από την αύρα σου ρε μάτια μου!

Κι ας έχω ένα σωρό δουλειές... Κι ας ήρθα για να πω πως θα φύγω...

Έλα... Λίγο ακόμα... Να είμαστε απέναντι και να κοιτιόμαστε δίχως να λέμε τίποτε φανερά...
Κι ύστερα να κάθομαι δίπλα σου, να φυλάω τον ύπνο σου... Και να αισθάνομαι ο βασιλιάς της ηρεμίας σου. Έλα... Λίγο ακόμα!

Ξέρω πως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να σου γράφω γράμματα...

Πρέπει κάποια στιγμή να σε κοιτάξω στα μάτια και να αφήσω την ευγνωμοσύνη που νιώθω να ξεχυθεί, να πάρει όποια από τις εσωτερικές φωνές μου θέλει και να στα πει όλα!
Μααααα... Με ποιες λέξεις εκφράζεται η ευγνωμοσύνη άραγε?

Δεν ξέρω τι με πιάνει...

Θέλω να πω...
Ώρες-ώρες άλλα έχω στο κεφάλι μου να πω κι άλλα λέω... Άλλες κινήσεις έχω ανάγκη κι άλλες πράττει το σώμα σαν να έχει δική του άποψη... Σαν να με κάνει αυτό ότι θέλει κι όχι το αντίθετο.

Θα 'θελα λίγο ακόμα δίπλα σου...

Όσο χρειαστεί για να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω πως "Σ'ΑΓΑΠΑΩ!"!!!
Όσο χρειαστεί για να σε πάρω μια αγκαλιά μοναδική, σαν αυτές που μου προσφέρεις εσύ απλόχερα...

Λίγο ακόμα... Σε παρακαλώ... Τόσο λίγο... Όσο χρειάζεται...

Για να σου πω πως δίπλα σου γίνομαι ο εαυτός μου δίχως να ντρέπομαι...

Και πως αυτό οφείλεται σε εσένα μοναδικέ μου άνθρωπε...

Και σ'αγαπάω...

Και θέλω λίγο ακόμα... Τόσο μόνο...

Όσο μια διαδρομή από το σαλόνι μου ως το πεζοδρόμιο...

Τόσο μόνο...

Όσο μια διαδρομή από το μυαλό ως την καρδιά σου...

Αλληλούια
μουσική: Leonard Cohen
ελληνικοί στίχοι: Χρήστος Α. Μιχαήλ
διασκευή/ τραγούδι: Μαρία Παπαγεωργίου

Μου είπαν πως πολύ μακριά
ο χρόνος κύλαγε μπροστά
κι εγώ κάτι ν’ αγγίξω προσπαθώ.
Ακούω στο βάθος μια φωνή
κι η μόνη ελπίδα να’σαι εσύ
σαν χάδι να μου πεις το «αλληλούια».

Αλληλούια…

Χρυσό τ’ αγκάθι στην πληγή
η μνήμη μας αιμορραγεί
το θαύμα θα πιστέψω αν μου πεις
μα εσύ ποθείς τη λησμονιά
και σαν το λόγο του φονιά
στα χείλη σου κυλάει το «αλληλούια».

Αλληλούια…

Μελάνι ρίχνω στο χαρτί
και μουτζουρώνω μια αφορμή
μ’ αλήθεια την αιτία μου ζητώ
κι εσύ σταμάτησες να φταις
ξημέρωσε χωρίς να λες
εκείνο το σπασμένο «αλληλούια».

Αλληλούια…

Στον κόσμο κάνω τη σκληρή
μα ο θάνατος ένα σκαλί
και χάρτινη σημαία ό,τι αγαπώ.
Ποτέ δεν βρήκα το σωστό
ούτε μισώ, ούτε αγαπώ
σε ποιον θεό να πω το «αλληλούια».
Αλληλούια…