Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Θα ζήσω την πιο άχαρη ζωή... ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!




Μεγάλη Πέμπτη κι όπως σε κάθε εορταστική περίοδο μοιάζω να ζω ένα διαρκές Dejavu...

Στην τηλεόραση χιλιάδες ταινίες για τη ζωή του Ιησού, αλλά και άλλες θρησκευτικού (πάντα) περιεχομένου... Κάνω zapping και βλέπω: Τα Πάθη, Ιησού από τη Ναζαρέτ, Νώε, Ο Χιτών. Πρέπει να είναι η 20η φορά που αναρωτιέμαι "Πάλι αυτό?"...

Σηκώνω το ακουστικό για να κανονίσουμε σινεμά, μα πριν ολοκληρωθεί η κλήση συνειδητοποιώ πως πριν από κάποιες ώρες σε αποχαιρέτησα.

Γελάω με τη δύναμη της συνήθειας!!!!!

Μια εβδομάδα πέρασε από εκείνο το απίστευτο τηλεφώνημά σου, που μου είπες ότι βρήκες δουλειά και μετακομίζεις μόνιμα από την Αθήνα στο νησί...

Οι 6 ημέρες που μεσολάβησαν κύλησαν σαν το νερό... Πριν καν να προλάβω να σκεφτώ πως φεύγεις, βρισκόμουν στο αμάξι σου με κατεύθυνση τον Πειραιά... Μου φάνηκε ανάρμοστο να πας μόνος σου μέχρι εκεί. ΨΕΜΑ! Ήθελα την τελευταία αγκαλιά πριν φύγεις...

Μέσα στο αμάξι επικρατούσε σιωπή. Κάποια στιγμή γύρισες και με κοίταξες. Είπες: "Είναι παράξενο όλο αυτό... Θέλω να πω... Που φεύγω... Τέλος πάντων... Κατάλαβες!". Μετά άρχισες να κάνεις σχέδια για το μέλλον, που θα μείνεις, πότε θα γυρίσεις να πάρεις και τα υπόλοιπα πράγματά σου, πότε θα έρθω να σε βρω...

Φτάσαμε στο λιμάνι. "Ήρθε η ώρα", είπες... Με πήρες στην αγκαλιά σου. Και τότε κατάλαβα, γιατί η αγκαλιά του αποχωρισμού είναι διαφορετική απ' τις υπόλοιπες... Μέσα σε αυτή την αγκαλιά άκουσα όσα δεν μου είχες πεις τόσα χρόνια. Άκουσα "Να προσέχεις, μη με ξεχνάς, να έρθεις σύντομα, σε ευχαριστώ, σ'αγαπώ". Κοίταξα το πρόσωπό σου, χάιδεψα το μάγουλό σου και μόλις πήγα να μιλήσω, ακούστηκε η φωνή του ανερμάτιστου, ασεβή ένστολου που σου είπε να παρεις το αμάξι σου γιατί εμποδίζει... 50 μέτρα παρκαρισμένο μακρυά από το καράβι! Τι τον εμπόδιζε???

Ήθελα να σου πω τόσα πολλά και δεν είπα τίποτε. Σε είδα να επιβιβάζεσαι. Κι ύστερα είδα το πλοίο να φεύγει... Και μόνο τότε λύθηκε η γλώσσα μου κι άρχισα να λέω ξανά και ξανά...

ΠΟΥ ΠΑΣ??? ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΧΑΡΗ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!!!!!!!!!

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Ποιός είμαι???



Λιμάνι Πειραιά, ξημερώματα... Το πλοίο έχει από ώρα μπει στο λιμάνι.

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου... Χαρούμενα πρόσωπα με βαλίτσες επιβιβάζονται με βήμα ταχύ... Φαντάροι με μπαγκάζια, αναμμένα τσιγάρα και βήμα βαρύ... Αυτοκίνητα παίρνουν τις θέσεις τους... Κάπου στην άκρη,εγώ, με βήμα μετέωρο κι ένα σάκο ασφυκτικά γεμάτο. Επιβιβάζομαι και βγαίνω στο κατάστρωμα.

Κοιτάζω τον ήλιο που παίρνει σιγά σιγά την ανιούσα και κλείνω τα μάτια μου... Προλαβαίνω να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν μου μέχρι να φύγει το πλοίο... Έτσι! Μήπως και βρω κάτι να με κρατήσει, έστω και την τελευταία στιγμή... "Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι"...

Δυο μέρες πριν, γυρνούσα σπίτι έχοντας περάσει άλλη μια βαρετή κι ανούσια μέρα στη δουλειά... Πάνε κιόλας 10 χρόνια... Τότε, η μάνα μου ήταν πολύ χαρούμενη που η κόρη της ήταν στέλεχος επιχειρήσεως και καθάριζε 4000€ το μήνα...

Σταμάτησα σε μια βιτρίνα και παρατήρησα το είδωλό μου, που καθρεφτιζόταν στο τζάμι... Ντύσιμο σοβαρό που προσδίδει κύρος, τακούνια, φουλάρι περίτεχνα δεμένο στο λαιμό, τσάντα δερματινη για τη μεταφορά του laptop.

Κάνοντας ένα γρήγορο flashback στα φοιτητικά μου χρόνια, νιώθω απόλυτα γελοία... Τότε, αυτό το στυλάκι ανθρώπου ήταν απόλυτο αντικείμενο σχολιασμού στην παρέα μου, μια παρέα που φορούσε μπλουζάκια metallica, σαλβάρια και σκισμένα ( All ) starάκια...

Έφτασα σπίτι κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά μου... Μα μόλις έκλεισα την πόρτα, έπεσα στο πάτωμα πνιγμένη απ' τους λυγμούς... Που είμαι??? Πως κατάντησα έτσι???

Χθες παραιτήθηκα απ' τη δουλειά επικαλούμενη λόγους υγείας, γεγονός όχι απαραίτητα ψευδές... Πάσχω από μια ασθένεια που εκφυλίζει το χαρακτήρα του ανθρώπου, αναπτύσσοντας μόνο τα εγωπαθή μέρη του εγκεφάλου... Εκείνα που σε κάνουν να ενδιαφέρεσαι μόνο, για δόξες και καριέρες...

Σήμερα βρίσκομαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Κανένας δεν ξέρει ότι φεύγω... Μόνο στη μάνα μου το είπα κι αυτό γιατί την έχω ικανή να ξεσηκώσει ακόμα και την ιντερπολ, έτσι και δεν με βρίσκει. Φυσικά δεν της είπα όλη την αλήθεια. Ξέρει ότι θα πάω σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Μέχρι εκεί. Στους φίλους μου (Όσους έχουν απομείνει) δεν είπα τίποτα. Δεν ξέρω το γιατί. Απλά δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. "Αν μ'αγαπούν... Θα καταλάβουν..."

Το πλοίο σφυρίζει την αναχώρησή του... Στο λιμάνι μοιάζουν όλα να κινούνται σε αργή κίνηση... "Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή...". Αυτό ήταν... Δεν υπάρχει γυρισμός...

Το τηλέφωνο χτυπά... Κι όπως είμαι στο κατάστρωμα, του δίνω μια και το ρίχνω στη θάλασσα... Δεν είμαι εδώ πια... "Δεν έχει επιστροφή... ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ..."

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Το καράβι της φυγής...



Είχα κάποτε μια φίλη… Την έλεγαν Φυγή…

Κάναμε παρέα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μαζί της πάντα ταξίδευα… Κάθε μέρα και κάπου διαφορετικά… Πότε Αθήνα, πότε παραέξω… Πάντα αλλού… Πάντα μαζί της…

Κάποτε, κουράστηκα να ταξιδεύω… Βρήκα ένα λιμάνι ξεκούραστο και έριξα άγκυρα… Της πρότεινα να συγκατοικήσουμε, άλλωστε περνούσαμε τόσο καλά μαζί…

“Ξέρεις… Εγώ δεν μπορώ να μείνω για πολύ σε έναν τόπο, αλλά θα προσπαθήσω»…
Έτσι κι έγινε!

Οι μέρες περνούσαν κι όλα ήταν ωραία… Γνωρίσαμε τον τόπο καλά, γευτήκαμε όλες τις λιχουδιές του, μάθαμε τους ανθρώπους του… Γέμισε το μέσα μας με χρώμα κι όμορφες εικόνες, τοπία, ζεστασιά, συντροφικότητα…

Ο χρόνος κυλούσε… Κι όσο κυλούσε η Φυγή μίκραινε… Στην αρχή αυτό δεν ήταν απολύτως εμφανές… Μα όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο μικρή, ώσπου στο τέλος έμοιαζε με κουκίδα...

«Στο είχα πει… Εγώ δεν μπορώ να μείνω σε ένα τόπο… Πρέπει να φύγω…!»

Πόνεσα πολύ, μα δε μίλησα… Άλλωστε το ήξερα… Μου το είχε πει…

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Η μνήμη άκλιτη... Και απάλευτη!!!!!!




"Αν θες να είσαι καλά, πρέπει να μάθεις να ξεχνάς", μου είπε κάποιος...

Μα εγώ δεν ξέρω πως είναι να ξεχνάς... Δεν έμαθα ποτέ! Αντιθέτως... Έμαθα να κρατάω λεπτομέρειες... Χρόνια πριν και χρόνια μετά... Καταδικασμένη να θυμάμαι...

Όλο το δωμάτιο, ήταν ένα μουσείο αναμνήσεων... Στα ράφια τετράδια με σημειώσεις, σκέψεις, στίχους... Από την άλλη κουτιά με χαρτάκια, εισιτήρια και μικροαντικείμενα... Μικροί σπινθήρες που άναβαν ανεξέλεγκτες πυρκαγιές από θύμησες...

Στους τοίχους φωτογραφίες... Ένα παράξενο κολάζ ιστοριών μιας παρέας, μιας σχέσης, μιας οικογένειας...

Κι όταν οι φίλοι και οι σχέσεις χάθηκαν, εγώ έμεινα πίσω... Να θυμάμαι!!!

Κι όταν κάποια στιγμή απογοητεύτηκα απ' την απουσία, κατέβασα τις φωτογραφίες και τις πέταξα από το μπαλκόνι... Μα δεν ξέχασα...

Κι όταν ένιωσα να σπάω, πήρα όλα αυτά τα χαρτιά και τα εισιτήρια και τα έκαψα... Μα ούτε αυτό ήταν αρκετό...

Δοκίμασα πολλούς τρόπους... Πήγα σε υπνωτιστή, βελονιστή, mentalist(!), παρακαλώντας τους να αδειάσουν το μυαλό μου από τη βάσανο των αναμνήσεων... Τίποτα!

Στο τέλος κατέληξα σε ένα απομακρυσμένο νησί, όπου ζούσε ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο...

Κοίταξα το σοφό και είπα: "Εσύ ο σοφός θα ξέρεις κάποιον τρόπο να ξεχάσω"...

Κι εκείνος αποκρίθηκε... "Δεν μπορώ να σε κάνω να το σκάσεις απ' τον εαυτό σου!!!"

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Συναισθηματικές Πράξεις...



Αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα μαθηματικά... Πρόσθεση, αφαίρεση πολλαπλασιασμός... Έκσταση με τους αριθμούς... Πάντα τους ζυγούς... 2-4-6... Μόνο τους ζυγούς... Αυτούς που σχηματίζουν άτυπα ζευγάρια... Μη μείνει κανείς μόνος του και παραπονιέται...

Με τα μονά είχα πάντα ένα θέμα, αλλά το πρόβλημά μου ήταν πάντα το 1... Πάντα μέσα μου, μετέφραζα τη μονάδα, σε μοναξιά... Αριθμός χωρίς ουσία και υπόσταση... Άλλωστε που να βρει στήριγμα μια μονάδα???

Σιγά - σιγά απέκτησα εμμονές... Κι άρχισα να επιδιώκω να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους... Μανιωδώς... Φοβόμουν... Μη γίνω εγώ μονάδα...

Κι όπως στις ταινίες... Ότι φοβόμουν ήρθε...

7 χρόνια σε μια εύθραστη ισορροπία... Ανάμεσα στο 1 και στο κάτι παραπάνω, χωρίς αυτό να προσδιορίζεται, χωρίς να καταφέρνει να σχηματίσει το 2...

Δύσκολο να ζεις σαν 1. Πέφτεις και δεν απλώνεται κανένα χέρι... Πονάς και δεν υπάρχει καμιά αγκαλιά... Όλα ανούσια... Αν δεν μοιράζεσαι κάτι είναι σαν να μην το έζησες...

Κάποια στιγμή συνήθισα... Κι άρχισα να βλέπω τους μονούς αριθμούς με άλλο μάτι...! Άρχισαν να αποκτούν δύναμη, κύρος... Το 1 μεγάλωσε, έβγαλε ρίζες... Γέμισε κλαδιά και άνθη...

Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν το συμπαθώ το 1... Το αντιμετωπίζω διστακτικά...

Μα είμαι σίγουρη πως και η μονάδα, με αντιμετωπίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο… Διστακτικά!!!!!!!!

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η τεράστια παραπληροφόρηση του Έρωτα


Το έργο ανήκει στον Κώστα Κουκουζέλη

Ο καλύτερος τρόπος για να κοιμηθεί ένα παιδί όταν είναι μικρό είναι να του διαβάσεις ένα παραμύθι... Έτσι μάθαμε από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας...

Αν κάτσουμε να αναλύσουμε τα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά θα βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα...:

Από τη μια έχουμε μια κοπέλα... Κατά προτίμηση ζητιάνα, παρακατιανή ή κατατρεγμένη Πριγκίπισσα που τη μισεί η μητριά της. Από την άλλη έχουμε ένα Βασιλόπουλο με παλάτια, λεφτά, όλες τις γκόμενες του Βασιλειου στα πόδια του και απαραίτητα ένα κάτασπρο ή ένα κατάμαυρο άλογο στην κατοχή του. Βασικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας παίζει μια νεραϊδα που θα βγάλει τους ήρωές μας από τη δύσκολη θέση όταν αυτό είναι απαραίτητο. Το παραμύθι τελειώνει και πάντα ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Περνάμε τα πιο βασικά χρόνια της ζωής μας βουτηγμένοι στο ψέμα... Ένα ψέμα που μας ηρεμεί, μας κάνει να κοιμόμαστε κι αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη να ταξιδεύει σε άγνωστους, μυθικούς προορισμούς.

Κανείς δεν μας είπε τι γίνεται μετά το ''έζησαν αυτοί καλά''. Αν το βασιλόπουλο κεράτωσε τη Σταχτοπούτα για παράδειγμα... Αν σε κάθε τσακωμό εκείνη καταριόταν την τύχη της, και παρακαλούσε να ξαναγυρίσει στο τζάκι της και να καθαρίζει στάχτες. Αν τελικά ο έρωτας έφυγε κι εκείνοι δεν έβρισκαν πια κανένα νόημα στο να είναι μαζί...

Τα παραμύθια τελείωναν πάντα στην καλύτερη στιγμή...

Σήμερα πρίγκιπες αφ'ενός δεν υπάρχουν κι αν υπήρχαν θα ήταν τόσο μαμούχαλοι που θα κάθονταν όλοι μέρα στο παλάτι κάνοντας chat στο facebook.

Από την άλλη αν πήγαιναν στο σπίτι της Σταχτοπούτας ζητώντας της να δοκιμάσει το γοβάκι, εκείνη μάλλον θα τους έριχνε σπρεϋ πιπεριού στα μάτια, θα καλούσε την αστυνομία κι υστερα θα έβγαινε βόλτα με τις φίλες της διηγώντας τους την ιστορία...

Κι ας πούμε ότι ζεις την κινηματογραφική σου σκηνή και τον βρίσκεις τον κύριο Τέλειο... Το κουμπί που θα σταματήσει τη ζωή σου στο ''έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα'' που θα το βρεις????

''Τα παραμύθια''

Στα παραμύθια που ακούγαμε μικροί,
κρύβονταν πάντα οι πιο μεγάλες οι παγίδες.
Τέλειωναν πάντα στην καλύτερη στιγμή,
και ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι και μαζί.

Στα παραμύθια που ακούγαμε μικροί,
κέρδιζαν πάντα της ζωής οι πιο χαμένοι.
Η Σταχτοπούτα παντρευόταν το καλύτερο παιδί
και η Χιονάτη στο παλάτι στεκόταν στολισμένη.

Μα εγώ μεγάλωσα κι ακόμα περιμένω το βασιλιά πάνω στο άσπρο άλογό του, που θα με σώσει απ' της ζωής μου το γραμμένο και θα 'μαι πάντα ευτυχισμένη στο πλευρό του.

Στα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά,
ζούσαμε πάντα εμείς καλύτερα κι εκείνοι απλά καλά.
Φτιαγμένα όλα σε ένα σύννεφο με αποχρώσεις ροζ,
για να πιστέψω στις νεράιδες και στο μάγο του Οζ.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ είμαι ακόμα μοναχή,
δεν ήρθε ούτε ένας πρίγκιπας να με σώσει απ' τη βροχή.
Κι όταν το Τζίνι μου 'δωσε μ'ένα λυχνάρι τρεις ευχές,
είχα πάψει να πιστεύω πως θα βγουν αληθινές...

Κάλλια Καρυάμη

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Ελλάδα... Χώρα του Φωτός!!!!

Ζούμε σε μια παράλογη χώρα... Την Ελλάδα!!!!

Στη χώρα που πρέπει να ψηφιστεί νόμος για να δίνουν απόδειξη τα μαγαζιά και οι φίλοι - οδηγοί ταξί... Στην Ελλάδα που η διαφορετική (αυξημένη) φορολόγηση για τους έχοντες, ΔΕΝ θεωρείται αυτονόητη... Σε έναν τόπο που το μεταπτυχιακό, ανεβάζει τον ήδη χαμηλό μισθό σου ΜΟΝΟ 45€...

ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ!!! Έλληνες... Που σε λίγο καιρό θα ασχολούμαστε περισσότερο με τη Eurovision και λιγότερο με τα νέα μέτρα...

Σήμερα Ελλάδα, ένας από τους ήρωές σου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με συμπτώματα δύσπνοιας, έπειτα από επεισόδιο με χρήση χημικών από άνδρες των ΜΑΤ.

Ο Μανώλης Γλέζος (88 χρονών σήμερα), στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον Απόστολο Σάντα υπέστειλαν τη γερμανική σημαία με τον φερόμενο αγκυλωτό σταυρό (του Γ' Ράιχ,) που βρισκόταν στην Ακρόπολη, κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της εκεί φρουράς.

Σήμερα ο Μανώλης Γλέζος διαδήλωνε (όπως πολλοί συμπολίτες μας) εναντίον των νέων μέτρων της Κυβέρνησης για την οικονομία. Μαζί με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να αναρτήσουν πανό κοντά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όμως εμποδίστηκαν απο αστυνομικούς των ΜΑΤ οι οποίοι έκαναν χρήση χημικών, με αποτέλεσμα ο κ. Γλέζος να αντιμετωπίσει αναπνευστικά προβλήματα και να λιποθυμήσει.

Βλέποντας την εικόνα αισθάνθηκα τόση ντροπή!!! Όση θα έπρεπε να αισθάνεται ο αστυνομικός που πατώντας ένα κουμπί πάταξε την τρομοκρατία... Τον Μανώλη Γλέζο...!

Συγχαρητήρια κύριοι... Όμως την επόμενη φορά, έχετε στο μυαλό σας το εξής:
Πράγματι ένας ήρωας αποτελεί πάντα απειλή... Για τις ιδέες του!!! Κι αυτές όσα δακρυγόνα και αν ρίξετε δεν θα μπορέσετε να τις ζαλίσετε!!!!

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Video&catid=3&show=4626

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Από που πάνε για την Άνοιξη???

Ζούμε σε μια εποχή που τίποτα δεν πάει καλά... Η χώρα βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, γίνονται περικοπές στα επιδόματα, παγώνουν οι συντάξεις, αυξάνεται ο ΦΠΑ, ενώ παράλληλα πωλείται στα περίπτερα ροζ dvd της Τζούλιας Αλεξανδράτου...

"Κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε"... Που έχεις μπλέξει???

Κυκλοφορώ στο δρόμο και παρατηρώ τους ανθρώπους... Τα κεφάλια χαμηλά κι όταν σηκώνουν το βλέμμα ο φόβος είναι εμφανής. Φόβος για το αύριο ή ακόμα χειρότερα για το σήμερα!!!

Ο Έλληνας πιάστηκε απροετοίμαστος κι αυτό γιατί τον είχαν πείσει ότι θα γλυτώσει!!! Και τώρα τι κάνουμε αδέρφια??? Τώρα που τα μάθαμε όλα με το όνομά τους τί απομένει να κάνουμε?

Ας βγει κάτι από αυτή την ιστορία... Ας μάθουμε να ακούμε κάτω από τις λέξεις... Ο λόγος??? Θα αφήσω την Αρλέτα να σας το πει μέσα από ένα κείμενό της, που το δίχως άλλο, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ:


"Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο. Άλλοι κοσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια κοινή γλώσσα, κοινά κατανοητούς κώδικες. Σήμερα, ΟΛΑ θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν την ταμπελίτσα που τα βολεύει. Τίποτα σ' αυτή την εποχή της εικόνας δε δείχνει τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε ΦΥΓΕ κι εννοούμε ΜΕΙΝΕ. Λέμε ΚΑΛΗΜΕΡΑ κι εννοούμε ΆΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. Λέμε ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ κι εννοούμε ΞΕΚΟΥΜΠΙΔΙΑ. Όσο για τους πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη' όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο πολιτικός! Η τέχνη είναι από τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα. Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, μιας και μπερδεμένη βολεύει καλύτερα!
Άλλωστε ποιος έχει χρόνο? Time is money, poulaki mou!
Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο..."

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Είναι που δεν έχεις άλλη αντοχή...!



Ααααααααααχ... Ο έρωτας! Ένα συναίσθημα που καλύπτει κάθε γωνιά της ψυχής... Τρέφεται από το τίποτα και το κάνει κάτι... Κάτι απροσδιόριστο μα τόσο ισχυρό...

Ξέρεις πως είναι??? Να νιώθεις χαμένος??? Να μην υπάρχεις παρα μόνο όταν βρίσκεσαι δίπλα σε εκείνον-η που αγαπάς... Να σου φτάνει ένα άγγιγμα, απλό, φιλικό... Να βλέπεις τον "άνθρωπό σου" να γελά και να αρκεί για να γίνει η μέρα σου ηλιόλουστη... Να ζεις για αυτόν, να του δίνεις τα πάντα, χωρίς αντάλλαγμα απλά γιατί τον γουστάρεις... Καίγεσαι... Λιώνεις... (Αλήθεια! Πόσα ρήματα μπορούν να πειργράψουν την καψούρα!!!)

Από την άλλη είναι η απόρριψη... Ας πούμε, να είσαι εσύ ερωτευμένος κι εκείνος να μοιράζεται αυτό το εξαίσιο συναίσθημα με άλλο πρόσωπο...! Ή να έχετε περάσει σχεδόν μια ζωή μαζί και μια μέρα να σου λέει πως τον πιέζεις, ή ότι θέλει να μείνει για λίγο μόνος του, και άλλες τέτοιες παπ...ες, που λένε και τα δύο φύλα μια ωραία πρωία, αφήνοντας τον άλλο σύξυλο να αναρωτιέται ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ! Κι ακούς την καρδιά σου να σπάει...

Τότε γνωρίζεις μια πάρα πολύ καλή φίλη... ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!!!! Κλαις, πίνεις, ξενυχτάς και κυρίως ΒΡΙΖΕΙΣ... Μετά σου λείπει... Και μετά ξαναβρίζεις... Και πάλι από την αρχή... Αβάσταχτος πόνος... Νομίζεις ότι θα κρατήσει για πάντα... Κι ο καιρός περνάει στο ίδιο μοτίβο...

'Ομως, πάντα έρχεται η μέρα που ξυπνάς κι όλα είναι αλλιώς... Δεν ξέρεις πως και γιατί... Απλά ξυπνάς και είσαι καλά ή τουλάχιστον καλύτερα από πριν... Περνάς τη μέρα διστακτικός... Δεν είσαι σίγουρος τί έχει συμβεί... Φοβάσαι μήπως όλο αυτό είναι πλασματικό... Μήπως επιστρέψει ο πόνος... Γυρνάς το βράδυ στο σπίτι κι από συνήθεια κάθεσαι στο παράθυρο κι ανάβεις τσιγάρο... Και περιμένεις να έρθει ο πόνος, το κλάμα, ο σπαραγμός...

Από το δρόμο σου περνάει ένα αυτοκίνητο... Είναι αργά το βράδυ - καλοκαίρι και μέσα στην ησυχία ακούς μια κοπελιά να τραγουδά δυνατά...

Κι έχεις πλέον απάντηση σε όλα σου τα ερωτήματα...

Πώς έφυγες - Βίκυ Μοσχολιού

Πώς έφυγες απ'τη ζωή μου έτσι και ούτε κλαίω ΟΥΤΕ ΚΑΝ σε συζητώ.
Σ'έχω απορρίψει κι από τη μνήμη μου σ'έχω σβήσει για πάντα!!!!
Κι ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ...

Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό, μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ...
Το πρόσωπό σου δε μπορώ να θυμηθώ και θέλω όλα αυτά τα βράδια, να σ'αγαπήσω πάλι απ'την αρχή -μωρό μου- ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΑΝΤΟΧΗ...

Πώς έγινε και δε μ'ενδιαφέρει σε ποιές αγάπες - την αγάπη σου ξοφλάς???
Σ'έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει -καρδιά μου- κι Ο,ΤΙ ΤΡΑΒΗΞΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΤΡΑΒΑΣ!!!