Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Όνειρα... Φλόγες μακρινές μου!!!




Ζω σε μια χώρα που όλα μοιάζουν να είναι εναντίον μου από τότε που γεννήθηκα...

Από πολύ μικρή θυμάμαι όλα τα βράδια, που καθισμένη στο κρεβάτι έκανα όνειρα για το μέλλον. Τα έλεγα στους γονείς μου κι εκείνοι γελούσαν αινιγματικά... Τα έλεγα στους φίλους μου και τα εμπλούτιζαν με τις δικές τους ιδέες... Τα έλεγα στους παππούδες μου και με εμψύχωναν για να τα κατακτήσω...

Όχι! Δεν είχα φυσιολογικά όνειρα... Τα περισσότερα ήταν από εκείνα που συμπεριλάμβαναν δόξα, χρήμα και κοινωνική καταξίωση... Κάποια άλλα, ήταν πιο φυσιολογικά, μα πολύ μακρινά...

Κάποιος δάσκαλος, ακούγοντας τις σκέψεις μου, είχε πει πως είμαι πολύ ρομαντική και πως καλό θα ήταν να κατέβω από το συννεφάκι μου, γιατί ζω σε μια πολύ σκληρή εποχή κι είναι τρελό να ζω μέσα στα όνειρά μου... Μα χωρίς όνειρα... Πως θα ζούσα???

Έχουν περάσει χρόνια και παραδέχομαι πως ο ρομαντισμός μου αποδείχθηκε ορισμένες φορές καταστροφικός για τον εαυτό μου... Ταράχτηκα όταν είδα ότι το να αγαπάς δίχως όρια, δεν σημαίνει τίποτα, όταν ο άλλος δεν αισθάνεται το ίδιο με σένα... Έπεσα από τα σύννεφα όταν κατάλαβα πως μεγαλώνοντας αλλάζουν οι απόψεις των ανθρώπων και παύουν να ταιριάζουν οι χαρακτήρες τους, δημιουργώντας ρήξεις σε φιλίες ετών... Έπαθα σοκ όταν κατάλαβα ότι κανείς δεν είναι άτρωτος...

Βρέθηκα πολλές φορές με το βλέμμα στο κενό και την ψυχή σε πλήρη αταξία να αναρωτιέμαι αν έχει νόημα η ζωή... Μα πάντα σε εκείνη τη στιγμή, ανάμεσα στο πουθενά και το τίποτα, με επισκέπτονταν τα παιδικά μου όνειρα και μου θύμιζαν πως: ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ...!!!!!!!!!

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν ξέρω τι να αισθανθώ για αυτόν τον δάσκαλο... Να του θυμώσω για εκείνη την αχαραρακτήριστη συμβουλή του ή να τον λυπηθώ? Σκέφτομαι πως αν ο ίδιος έχει κάνει πράξη αυτή την κουβέντα, πρέπει να είναι απίστευτα δυστυχισμένος άνθρωπος...

Έχω μάθει να κάνω ακραία όνειρα και να τα κυνηγάω... Να τα διεκδικώ ως το τέλος... Μπορεί να μην έχω καταφέρει να τα υλοποιήσω ολοκληρωτικά, αλλά κι αυτά που έχω πραγματοποιήσει, αρκούν να με κάνουν να ξυπνάω το πρωί και να χαμογελάω!!!

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Μια διαφορετική Ανάσταση!!!


Θυμάμαι κάποιο Πάσχα πριν από χρόνια στο χωριό μου... Την περήφανη Ποταμιά της Βόρειας Χίου...

Πρώτη φορά βρισκόμουν Άνοιξη στην Ποταμιά... Μέχρι τότε περνούσα καθε καλοκαίρι εκεί, μα εκείνη την Άνοιξη σχεδόν κόντεψα να μην τη γνωρίσω...

Καταπράσινη, ανθισμένη!!! Τόσο διαφορετική...

Ξέρετε το χωριό αυτό "μετακόμισε" στην περιοχή αυτή το 1960... Η Παλιά Ποταμιά βρισκόταν σε μια περιοχή βορειότερη από τη σημερινή, ανάμεσα σε δυο χείμαρρους τον Καρυδάτο (ναι! έχει πολλές καρυδιές εκεί!) και τον Απέσω Ποταμό. Σκεφτείτε δυο πλαγιές γεμάτες σπίτια και στη μέση ένα ποτάμι...
Ο παππούς μου έλεγε ότι όταν έβρεχε, φούσκωνε το ποτάμι κι έκοβε το χωριό στα δυο... Από την άλλη, έτσι όπως ήταν το χωριό ο ήλιος έβλεπε μόνο τη μια πλευρά του... Έτσι, οι κάτοικοι, αποφάσισαν πριν 50 χρόνια να "μετακομίσουν"!

Έφτασα στο χωριό αργά το βράδυ... Βγήκα από το αμάξι και μύριζε υγρασία και καμμένο ξύλο στο τζάκι, ενώ ο αέρας φυσούσε σαν τρελός...

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από την καμπάνα της εκκλησίας... Η γιαγιά μου είχε σηκωθεί από νωρίς και μου έψησε έναν ελληνικό καφέ, συνοδευόμενο από 2 φοινίκια. Τα φοινίκια είναι παραδοσιακά γλυκά της Χίου, φτιάχνονται όπως τα μελομακάρονα, αλλά αντί για μέλι πασπαλίζονται με άχνη ζάχαρη (πραγματικά πολύ πιο γευστικά).

Είπα να πάω μια βόλτα μέχρι το Παλιό Χωριό (Παλιά Ποταμιά)... Έπειτα από 30 λεπτά περπάτημα σε χωματόδρομο αντίκρυσα την εκκλησία του Αγ. Αντωνίου.



Κατέβηκα προς το ποτάμι... Πρώτη φορά έβλεπα νερό... Τα καλοκαίρια που πήγαινα ήταν ξερό... Πέρασα τη γέφυρα και πήγα προς τη βρύση. Βρέθηκα στο μικρό ξέφωτο με τις λεύκες που πηγαίναμε με την παρέα και κάναμε πικ-νικ...

Πήρα το δρόμο της επιστροφής με τις εικόνες της φύσης να με έχουν φέρει σε σημείο έκστασης. Στα μισά του δρόμου άρχισε να βρέχει του σκοτωμού... Κι έφερνε το χώμα μια μυρωδιά απίστευτης φρεσκάδας στα ρουθούνια μου...

Φτάνοντας στο σπίτι, η βροχή είχε πια σταματήσει και ο καιρός άρχισε να ανοίγει. Μπροστά μου ένας ορίζοντας βαμμένος στα χρώματα του ήλιου που είχε πάρει την κατηφόρα...

Ένιωθα εξαγνισμένη από όλα... Η δική μου Ανάσταση ήρθε με διαφορετικό τρόπο...