Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Μ' αγαπάς... Λίγο?

 

Κάποτε μου είπες πως: "σημασία δεν έχει να βρίσκεσαι στη θάλασσα ή να τη βλέπεις... Σημασία έχει να έχεις την αλμύρα στο στόμα σου... Και να μυρίζεις θάλασσα..."




Ίσως δε γίνω ποτέ ο ιδανικός άνθρωπος… Αυτός που θα ‘θελα… Αυτός που έχεις ανάγκη…

Κι ίσως τελικά να μην κάνουμε μαζί κανένα από τα ταξίδια που ονειρεύτηκες…

Μη μου θυμώνεις… Μη με κοιτάς επικριτικά, να χαρείς… 

Δεν θα αλλάξω... Ξέρω πως είναι λυπηρό, μα είναι αλήθεια…

Θα συνεχίσω να αγαπώ με έναν τρόπο φιλικό κι ερωτευμένο κάθε άνθρωπο που κεντρίζει το ενδιαφέρον μου… Δίχως όρια… Με τα ενδεχόμενα όλα ανοιχτά… Κι ας χάνω παιχνίδια… Κι ας πενθώ ακόμη…

Κι όταν όλα πάνε στραβά θα κλείνομαι πάντα στο σπίτι μου… Και στο τηλέφωνο θα παριστάνω τον ήρωα… Κι ας ξέρω πως ξέρεις… Και θα κάνω πλάκα… Και θα λέω ανόητα αστεία… Και θα παρεξηγούμαι μαζί σου γιατί το παρατράβηξα…

Θα μονολογώ… Και θα λέω συνέχεια για δουλειές… Και θα αλλάζω θέμα… 

Κι ύστερα θα φοβάμαι… Και θα με τρελαίνουν οι ανασφάλειες και θα σε ρωτώ αν 
«μ’άγαπάς λίγο…»… Και μετά θα βάλω τα κλάματα με την απάντησή σου κι ας την ξέρω ήδη…

Δεν θα αλλάξω…

Δεν θα γίνω ποτέ εκφραστική… Ούτε ομιλητική… Και δεν θα τα πάω ποτέ καλά με το τηλέφωνο… Και θα εξακολουθήσω να περνώ τις φάσεις μου μια φορά το μήνα… Ή παραπάνω!
Και θα πληρώνεις πάντα εσύ τα νεύρα μου…
Και θα περνάς κάθε μου κρίση…

Κι εγώ δεν θα αλλάξω…

Θα συνεχίσω να χάνομαι στις σκέψεις μου και να αποσυντονίζομαι… 
Και στις μεγάλες μου σιωπές θα νιώθω την ανάγκη να στα πω όλα… 
Μα τελικά, δεν θα μπορέσω να πω τίποτε και δεν θα καταλάβω ποτέ το γιατί κι ούτε θα μπορέσω να το εξηγήσω…

Και πάντα θα σε ρωτώ: «πόσο σου ‘λειψα?», για να αποφύγω να σου πω:
«χριστέ μου… Πόσο πολύ μου έλειψες?»… 

Κι αντί να σου πω: «πόσο υπερήφανη είμαι για αυτό που είσαι και για αυτό που γίνεσαι», θα σου πω χίλιες φορές: «είσαι πολύ όμορφος απόψε»…

Κι αν καμμιά φορά ξεφύγει ένα «σ’αγαπώ» πνιγμένο, θα ντραπώ τόσο πολύ που στο είπα, που θα το βάλω στα πόδια… Μα θα ‘ναι άνοιξη για μένα η στιγμή… Κι ας ντράπηκε…

Όχι… Δυστυχώς δεν θα αλλάξω…

Κι αν η ανάγκη μου δεν έγραφε ετούτες τις λέξεις σε κάτι σκισμένα χαρτιά, κάτι απεγνωσμένα χαράματα, ούτε αυτά θα σου έλεγα… 

Και να σου πω άλλη μια αλήθεια? Μέχρι κι εγώ ξαφνιάζομαι με αυτά που διαβάζω…

Κι είναι τόσα κι άλλα τόσα… Σκέψεις που κινούνται πολύ γρήγορα στο μυαλό μου και δεν τις ακούω καθαρά για να τις καταγράψω…

Μα όλες καταλήγουν στο ίδιο…

Δεν θα αλλάξω ποτέ… Μάλλον…!

Φοβάμαι δηλαδή πως όσο κι αν προσπαθήσω, δεν θα καταφέρω και πολλά…

Δηλαδή…
Αν…
Δεν ξέρω…
Μάλλον…
Έστω κι έτσι…

Μ’αγαπάς… Λίγο???


Υ/γ: Μούτρε... Σε ευχαριστώ για την εξαιρετική σου ματιά... Και τη φωτογραφία!