Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Καλές μου φίλες... Απλά πήγα παρακάτω...!




Πάει καιρός... Δεν θυμάμαι πια πόσος... Ούτε καν τα γεγονότα με τη σειρά... Μόνο σκόρπιες λέξεις και χτυπήματα κάτω από τη μέση...

Η καρδιά μου μοιάζει να με τσιγκλάει που και που... Σαν να μου λέει "Μη χαλαρώνεις... Κάποτε, κάτι συνέβη."...

Έχω κάτι πεταλούδες στο στομάχι και κάθε χρόνο, τέτοια εποχή ξεσκίζονται στο πέταγμα...!!!! Ησυχία δεν έχουν οι ευλογημένες...

Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η "πτήση" δεν καταλήγει κάπου... Παλαιότερα θα τα έσπαγα όλα και θα πλάνταζα στο κλάμα... Μα αυτή η επιλογή δεν υπάρχει πια στο menu μου... Δεν ξέρω γιατί...

Mια ζωή μέσα στο συναίσθημα... Συναίσθημα που χάθηκε μέσα σε μια βραδιά κάπου ανάμεσα σε μια "εκκρεμμότητα" και σε κάτι "τσιγάρα βαριά"... Έκλεισα τα μάτια... Εικόνες μπερδεμένες πέρασαν από μπροστά μου... Κι άρχισε η ψυχή μου να γεμίζει πάθος, πόνο, μίσος, θυμό, παράπονο, τρέλα... Ο στεναγμός στάθηκε στο λαιμό μου... Ήμουν στο σπίτι κι έμοιαζα με άνθρωπο σε κατάσταση σοκ. Δεν άκουγα, δεν μιλούσα, δεν αντιδρούσα.

Την επόμενη μέρα ένιωθα άλλος άνθρωπος. Κι αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών... Ένιωθα δυνατή κι απελευθερωμένη. Και νομίζω πως αυτή είναι η παγίδα! Αυτή η λιακάδα με το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα που σε κάνει να κρύψεις τα χειμωνιάτικα ρούχα και να βάλεις στην ντουλάπα τα καλοκαιρινά... Φεβρουάριο μήνα!!!!!!! Κι ενώ όλοι σου λένε πως πράττεις βλακωδώς εσύ επιμένεις ότι έχεις δίκιο (γιατί μαζί με όλα τα άλλα έχει ξυπνήσει και το πείσμα σου και η ισχυρογνωμοσύνη σου)... Και φοράς κοντομάνικο ακόμα κι αν έξω χιονίζει... Κι ενώ έχεις μελανιάσει από το κρύο, λες ότι ζεσταίνεσαι!!!

Με τον καιρό άλλαξα... Αλλά αισθανόμουν τόσο εντάξει με εμένα που δεν το είδα. Και τότε άρχισαν οι πεταλούδες να πετάνε... "Μα γιατί??? Αφού όλα πάνε καλά γιατί δεν ησυχάζω???" Και άρχισα να παρατηρώ τις αλλαγές... Η επανάστασή μου πέτυχε αλλά έχασα τον πόλεμο! Γιατί στη διάρκεια της μάχης έχασα τον εαυτό μου.

Εδώ και πολύ καιρό απέφευγα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Και δεν εννοώ επιφανειακά... Εννοώ να δεις το είδωλό σου και να δεις ως και την ψυχή σου! Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνώρισα... Σαν να άδειασε το μέσα μου... Δεν έχω λέξεις να περιγράψω αυτό που ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ!

Δεν θα πω ψέματα... Αισθάνομαι πολύ καλά... Μόνο που... Δεν κοιτάω πια τους ανθρώπους μου στα μάτια... Γιατί εκείνοι βλέπουν την αλήθεια και θέλουν να την παραδεχτώ... Αλλά αν το κάνω, θα ξαναγυρίσω σε εκείνη την άχαρη ζωή που με έκανε να ξενυχτάω κλαίγοντας, μη μπορώντας να πάρω τη σκέψη από γεγονότα που πληγώνουν. Κι εγώ δε θέλω...

Προτιμώ αυτό που είμαι τώρα... Δεν πληγώνομαι και δεν πονάω... Δεν θα ξαναπληγωθώ και δεν θα ξαναπονέσω ποτέ!!!! Είναι μια υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου χρόνια πριν και δεν την τήρησα... Μα δεν θα κάνω πίσω... Ποτέ ξανά!!!!

Και θα βρω τις ισορροπίες μου... Ανάμεσα στο τίποτα και στο πάντα... Απλά θέλω το χρόνο μου! Αυτό θέλω να πιστεύω!!!!

Όσο για τις πεταλούδες που έκαναν και φέτος την εμφάνισή τους... Καλές μου φίλες... Ηρεμήστε... Δεν ξέχασα... Απλά πήγα παρακάτω...!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Σσσσσσσςςς...


Διαδρομή Μαρούσι - Ηράκλειο... Ακουστικά στα αυτιά, μουσική σε τυχαία επιλογή... Από δίπλα μου περνούν τα αυτοκίνητα με συνεχή ροή, κάνοντας θόρυβο και θυμίζοντάς μου με τα φώτα τους, ότι βρίσκομαι στη μέση μιας λεωφόρου... Ή μήπως στη μέση ενός ανεμοστρόβιλου???

Ανάβω τσιγάρο και ζω την κινηματογραφική μου σκηνή... Περπατώ στο δρόμο τραγουδώντας και κλαίγοντας... Δίπλα μου τα αυτοκίνητα περνούν στο τσακ και οι οδηγοί κορνάρουν...

Ποιος νοιάζεται... ?

Τα θέματά μου δήλωσαν παρουσία κι απόψε... Ξεχασμένα-αξέχαστα και νέα όλα εδώ... Γελάω κάνοντάς το εικόνα... Σαν να έχουν ανθρώπινη μορφή και να προχωρούν μπροστά μου αφήνοντας σημάδια στην άμμο, που ασυναίσθητα τα ακολουθώ...

Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και θα είμαι μια χαρά... Σαν να μην έχω τίποτα...

Οι άνθρωποί μου... Που με ξέρουν όσο κανείς... Δεν θα καταλάβουν τίποτα...

Δεν θέλω να γυρίσω... Θα πρέπει να κρύψω το ξέσπασμά μου κάτω από το χαλί... Πόσα να κρύψει κι αυτό το χαλί???

Περνάω μέσα από την πλατεία κοντά στον Αη Γιώργη ή μήπως του Αγ. Λουκά? Κάθομαι σε μια κούνια... Ποια ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού ενεργοποιεί τις ανήλικες μνήμες του? Ίσως η απόγνωση ή μήπως το αδιέξοδο?

Αρχίζω να πηγαίνω πέρα δώθε και μου 'ρχεται στο μυαλό η φωνή της Πρωτοψάλτη που τραγουδάει τα "Παιδικά παιχνίδια"...

Σκέφτομαι τις φωνές που πέρασαν κατα καιρούς από τη ζωή μου... Αυτές που άνηκαν σε σοβαροφανείς ανθρώπους που μου έλεγαν πως πρέπει να αντιμετωπίζω τη ζωή με σοβαρότητα... Εκείνες που έλεγαν "Δεν θα σε αφήσω ΠΟΤΕ" κι εξαφανίστηκαν την επόμενη μέρα... Κι ύστερα έρχονται στο μυαλό μου άλλες μπερδεμένες φωνές που έλεγαν "Σ'αγαπώ", "Δεν σε αναγνωρίζω", "Δως μου λίγο χρόνο", "Δεν αντέχω άλλο", "Φεύγω"...

Κλείνω τα αυτιά μου... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει... ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ!!!

Γυρνάω σπίτι σωστό ράκος... Το σκυλί πέφτει πάνω μου ζητώντας χάδια...

-Τι κάνεις παιδί μου????, ρωτάει η μαμά...
-Μια χαρά μανούλα μου..., λέω και σκάω χαμόγελο...
-Μπράβο παιδάκι μου...!

Παίρνω το σκυλί αγκαλιά... Μπαίνω στο δωμάτιο και σκοντάφτω στη μοκέτα...! Ανοίγω το ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα...

"Μ' όλες τις φωνές, ποτέ δεν έμαθα τι σε έκανε να κλαις... Βγαίνει η βαρκούλα..."