Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Είμαι 4... 30... 90... Είμαι ελεύθερη.







"Είμαι τεσσάρων. 
Η μαμά μου με βάζει για ύπνο στο κρεβάτι... Με σκεπάζει... Σβήνει το φως... Κλείνω τα μάτια κι αποκοιμιεμαι σχεδόν αμέσως... Στον ύπνο μου βλέπω ενα δάσος κι εμένα να τρέχω ανάμεσα στα δέντρα... Τα χαχανητά μου και τα γέλια μου ακούγονται παντού...
Ώσπου καταλήγω σε ένα ξέφωτο κι εκεί το σκηνικό αλλάζει!
Ξαφνικά το φως του ήλιου χάνεται και το έδαφος μετατρέπεται σε μια μαύρη τρύπα που με ρουφά...

Ανοίγω τα μάτια τρομαγμένη! 

Είμαι τριάντα! 
Κάνω να σηκωθώ να τρέξω προς το δωμάτιο των γονιών μου και την αγκαλιά της μάνας μου μα αντιλαμβάνομαι πως πλέον ζούμε χιλιόμετρα μακρυά... 
Φοβάμαι κι είμαι μόνη... Φοβάμαι ρε! Το καταλαβαίνεις; 
Σηκώνομαι και τρέχω στο μπάνιο... Δεν έχω ανάσα και δεν ξέρω τι να κάνω!
Βάζω το χέρι μου στο στόμα προσπαθώντας να με προκαλέσω να κάνω εμετό.
Νιώθω πως έτσι θα ελευθερωθεί ο λαιμός μου και θα ανασάνω...
Καταλήγω κουλουριασμενη στο πάτωμα... Η ανάσα μου κάτι ανάμεσα σε λαχάνιασμα και λυγμό...

Κλείνω τα μάτια... Τα ξανανοίγω... 

Είμαι πάλι παιδί... Και μάνα ταυτόχρονα!
Σαν μάνα θρηνώ βουβά και σκύβω πάνω από τα αναφιλητά του παιδιού μου...
Με όψη σκληρή και άτεγκτη. Του κρύβω την αλήθεια για να σταθεί στα πόδια του... Να επανέλθει! Φωτίζω τη μαύρη τρύπα που το ρουφά... 
Παιδί στα τριάντα μου... 
Τεσσάρων χρονών μάνα...

Κλείνω τα μάτια... Τα ξανανοίγω... 

Είμαι ενενήντα...
Μεγάλωσα το παιδί μέσα μου... Αγκάλιασα τη μάνα... 
Πορεύτηκα μαζί της στον ίδιο δρόμο... Και ξανάγινα παιδί! 
Βλέπω καθαρά πλέον πως από τότε που γεννήθηκα ως τώρα, ακροβατουσα πάντα ανάμεσα σε τρεις ηλικίες. 

Παιδί κάθε που φοβόμουν...

Μάνα κάθε που έπρεπε να είμαι δυνατή... Κι ας φοβόμουν...

Γιαγιά κάθε που συμβούλευα τον εαυτό μου... Κάθε που έπαιρνα κάποιο μάθημα απο τη ζωή...
Και το φοβόμουν...

Κλείνω τα μάτια...

Σήμερα αποδέχτηκα τους 3 εαυτούς μου... Και μπορώ να φύγω ήρεμη πως τώρα πια με γνώρισα!

Κλείνω τα μάτια... Είμαι ελεύθερη...

Κι εσείς εαυτοί μου που τόσο καλά με φροντίσατε και με φτάσατε ως εδώ...

Ελεύθεροι!"


Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Τα "30"




Ένα βήμα πριν από τα 30…

Μετέωρο…

Αναποφάσιστο…

Τα χρόνια κυλούν σαν το νερό κι ούτε ρωτούν αν πνίγομαι…

Έχω μια βαθιά επιθυμία… Μια μέρα θα την κάνω αλήθεια και θα την προσφέρω στον εαυτό μου – δώρο: Θα βρω ένα φάρο! Κι ένα ωραίο πρωί θα φύγω για τις δουΓειές μου και το τελείωμα της μέρας θα με βρει εκεί…

Θα ‘μαι μέσα στη θάλασσα κι έξω απ’αυτή…

Μέσα στο φως και μακρυά του…

Κι ο καιρός θα περνά κι όλοι θα νομίζουν πως έχω πια πεθάνει… 

Κι όπως λέει κι η Βλαχογιάννη στο «Με λένε Θάνατο» όλοι θα ρωτούν: «Μια Στέλλα τι την είχατε?»

Οι μέρες θα φεύγουν κι εγώ θα αλλάζω μορφές ανάλογα με τη φαντασία του κόσμου…

Άλλοι θα με θεωρούν μάγισσα κι άλλοι απλά παράξενη… Άλλοι θα με λένε φυγά ή τρομοκράτη που βρήκα καταφύγιο στο φάρο για να γλυτώσω μια κάποια σύλληψη…
Κι εγώ θα είμαι λίγο απ’όλα… Όπως ήμουν πάντα άλλωστε…

Μια Παρα…Ξένη κοπέλα…

Μια μάγισσα με χίλιες εσωτερικές φωνές…

Φυγάς και τρομοκράτης του εαυτού μου…

Κάποιο βράδυ θα με πάρει ο ύπνος στην αμμουδιά… 
Η θάλασσα θα ανέβει και θα με σκεπάσει… Θα με πλύνει…

Θα ανοίξω τα μάτια μου στο πρώτο φως κι ένα τραγούδι θα με έχει πάρει απ’το χέρι…
Θα μιλά για μοναχικούς ανθρώπους, αγάπες και μαύρους κάβους… Γοργόνες και Μαγδαληνές…

Υπνωτισμένη θα ακολουθήσω τη φωνή…
 
«Ώρα να γυρίσεις», θα πει…

Κι εγώ θα τηρήσω την εντολή κατά γράμμα…

Και θα επιστρέψω…




 φωτογραφία: Χρήστος Τόλης








Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Πάνω στο σώμα μου...






"Στον δεξί μου αντίχειρα φοράω ένα δαχτυλίδι...

Το διάλεξε χέρι αγαπημένο, κι εγώ 12 χρόνια δεν το έβγαλα ούτε 1 φορά...

Ξέρεις πόσο είναι 12 χρόνια; Τώρα που πατάω τα 30 αντιλαμβάνομαι πως είναι μισή ζωή!

Κατά καιρούς ήρθαν πολλά δαχτυλίδια να διεκδικήσουν τη θέση του.
Πιο όμορφα... Πιο γυναικεία... Πιο φινετσάτα...

Μα κάθε φορά που το αλλάζω, όλο μου το σώμα αρρωσταίνει...!

Ο δείκτης και ο μέσος του δεξιού μου χεριού αγγίζουν μηχανικά με τις άκρες τους τον "νέο" και αποτραβιόνται με αποτροπιασμό...

Το αριστερό μου χέρι που συνηθίζει να στριφογυρνά το δαχτυλίδι, να το αφαιρεί και να το επανατοποθετεί στον αντίχειρα σε στιγμές αμηχανίας, κρατιέται σε απόσταση κι ούτε που πλησιάζει.

Εγώ... Εθισμένη αναζητώ τη δόση του εφηβικού μου δαχτυλιδιού...
Να μπει στη θέση του... Αυτό και όλα όσα κουβαλάει... Στη θέση τους...!

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...
Κι όποτε μένει κενή μοιάζει με τραύμα ανοιχτό που αιμορραγεί. Κι εγώ φοβάμαι...
Το αγαπάω το αίμα μου μα αυτό με πνίγει...!

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...
Και πασχίζω μην ξεχαστω και την αφήσω ανοιχτή...
Γιατί φοβάμαι... Πολύ...

Έχω φτιάξει πάνω στο σώμα μου μια θήκη...

Πάνω στο σώμα μου...

Μια θήκη..."

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Τα χέρια




(Το κείμενο γράφτηκε στον αέρα του ραδιοφωνικού Καλειδοσκοπίου που "πάλευε" με τις μουσικές, τις λέξεις και μια "ζωή που μετράει τις εξαιρέσεις", την Τετάρτης 26/2/2014... Ευχαριστώ πολύ τη Φαίδρα Χάρδα για τη φωτογραφική "παρουσία"... Κυρίως όμως για τη διδαχή των λίγων λέξεων... http://fedracharda.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html)


Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο γοητευτικό είναι ένα ζευγάρι χέρια? Πόσα μπορούν να σου αποκαλύψουν?

Μακρυά δάχτυλα… Τεντωμένα νεύρα, έντονες γραμμές… 

Έρωτας τα χέρια σου λέω…!

Σκέψου…

Πόση φροντίδα εκφράζει μια παλάμη που αγκαλιάζει ένα πρόσωπο κι ένας αντίχειρας που σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν απ’τα μάτια σου…

Την ένταση μιας σφιχτοκλεισμένης γροθιάς…

Σκέψου δάχτυλα να τρέχουν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου ή να κλείνουν τα τάστα μιας κιθάρας…

Παλάμες που αγκαλιάζουν πρόσωπα… Σώματα…

Χέρια που αγκαλιάζουν νευρικά και αμήχανα το ζευγάρι τους…

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξεχνούν ποτέ τα αρώματα των αγαπημένων τους ανθρώπων…

Εγώ κάνω συλλογή από χέρια!

Κι όταν δεν είμαι καλά τα αισθάνομαι να με αγγίζουν…

Φιλικά χέρια να με ακουμπούν στους ώμους…

Ερωτικά χέρια να εξερευνούν τις πιο κρυφές πτυχές του κορμιού μου…

Το χέρι της μάνας μου που κλείνει στις χούφτες της το δικό μου χέρι…

Ξυπνώ… 

Υπνωτισμένη κοιτώ τα χέρια μου…

Άδεια… Ξερά…

Είναι αργά…

«Γαμημένο βράδυ», σκέφτομαι…

Σβήνω τα φώτα… Γυρνώ πλευρό…

Κάποια στιγμή πρέπει να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου για να του βρω έναν τρόπο να κλείνει το εσωτερικό του ραδιόφωνο…

Γαμημένο βράδυ…

Άδεια χέρια…

Κλείσ’ το!






Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ψιτ...


  

Δυο ρωγμές στο ταβάνι. 

Κλείνω το ένα μάτι και μετρώ το μέγεθός τους με τον αντίχειρα, σαν να θέλω να τις αποτυπώσω στον καμβά. 

Δεν έχω τίποτα να κάνω σήμερα. Κανένας δεν είναι εδώ. 

Αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσε ετούτη η μέρα να μην υπάρχει... Αφού εγώ είμαι ο μόνος μάρτυρας της ύπαρξή της σε ετούτο το δωμάτιο, αν αρνηθώ πως την είδα, θεωρητικά δεν θα υπάρξει!


Δωμάτιο κατάλευκο από ιδιοτροπία και αντίδραση. 

Κάποτε η μάνα μου, μου είπε: 
«βάλε παιδάκι μου στους τοίχους λίγο χρώμα. Μοιάζει με τρελοκομείο εδώ μέσα!», 
κι εγώ πέταξα τα χρώματα κι ας τα είχα αγοράσει εκείνη τη μέρα. 
Και το άφησα κατάλευκο!

«Τι θα κάνεις όλη μέρα εδώ μέσα?», γνέφει επικριτικά το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Μια ζωή σε κόντρα αυτά τα δύο!

Κοιτάζω επίμονα τις ρωγμές. Έχουν ζωή κι αυτές. Κάποτε ήταν μια ανεπαίσθητη γραμμή - τώρα ολόκληρες ρωγμές που κυριαρχούν το ταβάνι και εμένα. 

Μάτια κλειστά. Η επίμονη παρατήρηση κουράζει κάποτε. 
Κοιμίζει το μέσα σου και στρέφει την προσοχή αλλού.

«Ψιτ. Εγώ είμαι το θέμα σου!», 
τρίζουν οι ρωγμές στη γλώσσα τους κι ανοίγουν το ταβάνι στα δυο! 

«Ψιτ -ΕΓΩ- είμαι το θέμα σου!»

υ.γ.: η φωτογραφία ανήκει στην -σχεδόν προσωπική πια- στιγμογράφο του Καλειδοσκοπίου, Ελευθερία Άνθη κι έψαχνα καιρό να της δώσω λέξεις... Κι όσα δεν έκανα εγώ, τα έκαναν μια κρίση κι ένα αηδόνι...