(αλλά μην το πεις σε κανέναν...)
Μερικές φορές ένα χαμένο φεγγάρι και μια πέτρα έχουν τη δύναμη να φτιάξουν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ... Αρκεί να την αφήσεις να φτάσει μέχρι το τέλος χωρίς να φοβηθείς... Αν μου ζητούσες να σου πω ποιο είναι το πιο στιγμογραφημένο μου τραγούδι θα σου έλεγα για αυτή την πέτρα... Για αυτό το αηδόνι που τραγουδά -τον- π'αγαπώ... Που κάθε φορά έχει άλλο πρόσωπο... Κι είναι έρωτας, κι άλλοτε φίλος και κάποιες φορές δεν είναι κανείς... Καρέ στιγμών για 5 λεπτά... Τόσα χρειάζομαι για να τα περάσω μια φορά σαν ταινία μπροστά από τα κλειστά μου μάτια... Να ζήσω τις εναλλαγές... Κλάματα, τραπέζια με φίλους, μοναξιές και κλειστά παράθυρα, τσιγάρα και μισογεμάτα ποτήρια, μηνύματα δίχως απάντηση, σβηστά φώτα σε διπλό κρεβάτι, διπλές σκιές στο μισοσκόταδο... Όχι... Δεν είναι δικές μου όλες οι στιγμές... Οι περισσότερες είναι άλλων ανθρώπων που δεν ξέρουν καν ότι τρύπωσα μέσα από τα κλειστά τους μάτια και τις έκλεψα... Μαζί με τις δικές τους κάπου κι οι δικές μου... Μόνο που έτσι που μπερδεύτηκαν δεν τις ξεχωρίζω πια... Αλλά από την άλλη... Δεν ξέρω κι αν θέλω... Κι αν κάποια στιγμή τύχει να το τραγουδήσεις κι εγώ είμαι κάπου δίπλα σου μην τρομάξεις... Υπόσχομαι να μην μαρτυρήσω ποτέ την κρυμμένη σου σκέψη... Μόνο στο αηδόνι θα τα πω για να σκέφτεται κι εσένα σαν τραγουδά... Μην ανησυχείς όμως... Εκείνο θα λέει πάντα για μια πέτρα κι ένα χαμένο φεγγάρι... Τίποτε παραπάνω...
(ένα κείμενο που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του ραδιοφωνικού Καλειδοσκοπίου που έπαιξε στον αέρα του Στρη -www.streetradio.gr- στις 4/12/2013 και δεν πρόλαβε να ειπωθεί... Αλλά πρόλαβε να νιώσει...)
