Τα σπίτια!!!

Μεγάλωσα σε μια πανέμορφη γειτονιά στο Γαλάτσι... Η πολυκατοικία μας βρισκόταν στην πλατεία Κύπρου. Μια γραφική γειτονιά στολισμένη με διάφορα μαγαζάκια, 2 αλάνες και μια παιδική χαρά. Απέναντι υπήρχε μια υπέροχη μονοκατοικία, που άραζαν όλες οι γάτες της περιοχής. Θυμάμαι ακόμα τα καλοκαίρια που καθόμασταν στα σκαλάκια απολαμβάνοντας τη μυρωδιά απ' το αγιόκλημα και το νυχτολούλουδο.

Λίγο πιο κάτω επι της Χρ. Λαδά είχε μια ΕΒΓΑ με μια μικρή αυλή, στην οποία είχε 2 τραπέζια και μια τεράστια κορομηλιά. Κάποτε, η ΕΒΓΑ έκλεισε' αλλά ήταν στέκι μας! Κι έτσι εξακολουθούσαμε να αράζουμε κάτω από την κορομηλιά και να σκαρφαλώνουμε μετά μανίας στα κλαδιά της.

Κάποτε η κορομηλιά ξεράθηκε... Και τα 2 αγαπημένα μου μέρη, η ΕΒΓΑ και η μονοκατοικία, ακολούθησαν την πορεία τους... Έγιναν πολυκατοικίες... Αν το καλοσκεφτείς, μπορείς να πεις ότι κι εκείνες μεγάλωσαν... Όπως κι εγώ...

Κυλούν τα χρόνια… Φεύγουν χωρίς να το θες. Ξυπνάς μια μέρα εικοσιφεύγα χρονών κι αναρωτιέσαι πότε πέρασε ο καιρός. Κι αρχίζεις να νοσταλγείς αυτό που έχασες. Τα ανέμελα χρόνια του δημοτικού. Τα κοντά παντελόνια και τους συνεχείς τραυματισμούς από το κυνηγητό και το κρυφτό. Κάθεσαι στο κρεβάτι με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος. Φοβάσαι το αύριο που ξημερώνει. Αναρωτιέσαι τι καινούριο θα σου φέρει. Το μάτι σου πέφτει στο σημαδεμένο σου γόνατο. Πιάνεις την ουλή που σου άφησε σαν σουβενίρ, το πέσιμο με το ποδήλατο στην πλατεία του χωριού. Γελάς, γιατί νιώθεις τον πόνο από το χθες, σαν να ήταν χθες.

Κι ας ξεράθηκε η κορομηλιά... Κι ας γκρεμίστηκε η μονοκατοικία...