Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Άνοιξη... Μάγια - Μύρα... Και σ'αγαπώ... Σε καρτερώ!!!!



Ωραία μέρα... Ανοιξιάτικη!!! Σχεδόν μύρισε Πάσχα... 1 μήνας μας χωρίζει από το Θειο δράμα και την Ανάσταση...

Μου άρεσει η Άνοιξη... Η φύση... Τα λουλούδια... Τα χρώματα... Πόσο ωραία αυτή η γιορτή της γης που εκδηλώνεται καθημερινά με διάφορους τρόπους... Ακόμα και τα λουλούδια μου στο μπαλκόνι δείχνουν διαφορετικά! Πιο γιορτινά... Πιο χαρούμενα!

Πόση ευτυχία και ευχαρίστηση μπορεί να πάρει κανείς από έναν γαλανό ουρανό, ένα ελαφρύ αεράκι και τις ανθισμένες γλάστρες του...

Σήμερα η ευτυχία μου είναι πολύχρωμη...! Σαν τα γεράνια στο μπαλκόνι μου!!!!!!!!!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Τα σπίτια!!!



Μεγάλωσα σε μια πανέμορφη γειτονιά στο Γαλάτσι... Η πολυκατοικία μας βρισκόταν στην πλατεία Κύπρου. Μια γραφική γειτονιά στολισμένη με διάφορα μαγαζάκια, 2 αλάνες και μια παιδική χαρά. Απέναντι υπήρχε μια υπέροχη μονοκατοικία, που άραζαν όλες οι γάτες της περιοχής. Θυμάμαι ακόμα τα καλοκαίρια που καθόμασταν στα σκαλάκια απολαμβάνοντας τη μυρωδιά απ' το αγιόκλημα και το νυχτολούλουδο.

Λίγο πιο κάτω επι της Χρ. Λαδά είχε μια ΕΒΓΑ με μια μικρή αυλή, στην οποία είχε 2 τραπέζια και μια τεράστια κορομηλιά. Κάποτε, η ΕΒΓΑ έκλεισε' αλλά ήταν στέκι μας! Κι έτσι εξακολουθούσαμε να αράζουμε κάτω από την κορομηλιά και να σκαρφαλώνουμε μετά μανίας στα κλαδιά της.

Κάποτε η κορομηλιά ξεράθηκε... Και τα 2 αγαπημένα μου μέρη, η ΕΒΓΑ και η μονοκατοικία, ακολούθησαν την πορεία τους... Έγιναν πολυκατοικίες... Αν το καλοσκεφτείς, μπορείς να πεις ότι κι εκείνες μεγάλωσαν... Όπως κι εγώ...

Κυλούν τα χρόνια… Φεύγουν χωρίς να το θες. Ξυπνάς μια μέρα εικοσιφεύγα χρονών κι αναρωτιέσαι πότε πέρασε ο καιρός. Κι αρχίζεις να νοσταλγείς αυτό που έχασες. Τα ανέμελα χρόνια του δημοτικού. Τα κοντά παντελόνια και τους συνεχείς τραυματισμούς από το κυνηγητό και το κρυφτό. Κάθεσαι στο κρεβάτι με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος. Φοβάσαι το αύριο που ξημερώνει. Αναρωτιέσαι τι καινούριο θα σου φέρει. Το μάτι σου πέφτει στο σημαδεμένο σου γόνατο. Πιάνεις την ουλή που σου άφησε σαν σουβενίρ, το πέσιμο με το ποδήλατο στην πλατεία του χωριού. Γελάς, γιατί νιώθεις τον πόνο από το χθες, σαν να ήταν χθες.

Κι ας ξεράθηκε η κορομηλιά... Κι ας γκρεμίστηκε η μονοκατοικία...

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Εμείς και ο Κόσμος...!


We are the world τραγούδησαν το 1985 ο Michael Jackson, Lionel Richie, και άλλοι 36 καλλιτέχνες προκειμένου να αφυπνιστεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την πείνα στην Αφρική.
We are the world τραγουδούν 25 χρόνια αργότερα 70 καλλιτέχνες (μεταξύ των οποίων η Barbra Streisand και η Celine Dion) αυτή τη φορά για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή.
Το ίδιο τραγουδούν και 57 τραγουδιστές - χρήστες του youtube...

Μου άρεσαν πάντα οι πρωτότυπες ιδέες... Μου άρεσε που ένας άνθρωπος, έγραψε, συνέθεσε και συγκέντρωσε 36 ονοματάρες για ένα σκοπό... Μου άρεσε που το 1995 οι REM έγραψαν το "Everybody's hurts", προσπαθώντας να αναδείξουν τα συναισθήματα των εφήβων, αφού τα ποσοστά αυτοκτονιών στην Αγγλία είχαν ανέβει κατακόρυφα... Και σίγουρα βρήκα εξαιρετική ιδέα την πραγματοποίηση του LIVE 8, με σκοπό την πίεση των οκτώ πλουσιότερων χώρων του κόσμου, (που θα συνεδρίαζαν λίγες μέρες αργότερα), να ενισχύσουν τους φτωχούς λαούς της Αφρικής...

Αλλά... Αυτή η μανία της επανάληψης των πράξεων και των ασμάτων κάθε φορά που συμβαίνουν λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί και τσουνάμια νομίζω ότι έχει καταντήσει το λιγότερο αηδία...

Σύμφωνα με στοιχεία του Ζακ Ντιούφ, {διευθυντή του οργανισμού του ΟΗΕ αρμόδιου για τα Τρόφιμα και τη Γεωργία (FAO)}, η λεγόμενη "διατροφική ανασφάλεια" πλήττει 32 χώρες στον κόσμο, ενώ τουλάχιστον 104 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν πρόσβαση στην καθημερινή τροφή φέτος, λόγω της μεγάλης οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης...

Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας αυτή τη στιγμή, ζει στα όρια της φτώχιας και της εξαθλίωσης... Η ανεργία χτυπάει κόκκινο... Οι μισθοί μειώνονται... Χώρες πτώχευσαν ή είναι στο όριο της πτώχευσης... Κι όμως... Κανένας δεν μπορεί να γράψει ένα τραγούδι για αυτούς... Θα 'ταν αστείο άλλωστε οι μισοί άνεργοι να χρηματοδοτούν, αγοράζοντας ένα cd, τους άλλους μισούς!!!!

Άντε και καλά μυαλά... Κι αν σας περισσεύουν χρήματα βάλτε τα καλύτερα, κάτω από το στρώμα... Έρχονται δύσκολες μέρες!!!!

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Το Σ'αγαπώ Μπορεί!!!!



Ηράκλειο, έξω από το σταθμό του τραίνου... Ζευγάρι γύρω στα 30... Εκείνος με βαλίτσες, εκείνη με δάκρυα... Προφανώς εκείνος φεύγει άγνωστο για πόσο, αλλά αν κρίνω από την αντίδραση της κοπελιάς μάλλον για πολύ...

Παρακολουθώ τη σκηνή σαν αφηγητής ενός έργου λίγο - πολύ επαναλαμβανόμενου... Εκείνος ντυμένος στην τρίχα, σοβαρός και ελαφρά αποστασιοποιημένος από το γεγονός της φυγής του... Εκείνη ράκος, να τον αγκαλιάζει, να τον φιλά, να φέρεται σαν να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπει και προσπαθεί να χορτάσει την στιγμή... Και σκέφτομαι... Ή εκείνος το παίζει σκληρός ή εκείνη είναι υπερβολική...

Από τη συζήτησή τους μέχρι να έρθει το ταξί καταλαβαίνω ότι τα πολυήμερα ταξίδια αποτελούν μέρος της δουλειάς του κυρίου... Από την άλλη η κοπελιά αρνείται πεισματικά να συνηθίσει το γεγονός... Το ταξί έρχεται και καθώς ο οδηγός βάζει τις βαλίτσες στο πορτ - μπαγκαζ, εκείνη τον αγκαλιάζει για άλλη μια φορά και του λέει:
-Σ'αγαπώ μωρό μου... Να προσέχεις!!!

Εκείνος ανταποδίδει την αγκαλιά βουβός... Λίγο πριν μπει στο αμάξι η κοπελιά τον ρωτάει:
-Μ'αγαπάς?
Κι ενώ σκέφτομαι ότι πρόκειται για μια χαζογκόμενα που ζητά επιβεβαίωση ακούω τον τύπο να απαντά:
-Αφού το ξέρεις!!!

Καμπανάκια αρχίζουν να χτυπούν στα αυτιά μου, το ταξί φεύγει και η κοπελιά αποχωρεί μόνη και ανασφαλής...

Κι αναρωτιέμαι... Τί πάει να πει "Αφού το ξέρεις???"... Για να σε ρωτάει ΔΕΝ το ξέρει, είτε γιατί δεν το λες, είτε γιατί δεν το δείχνεις... Αλλα ακόμα και αν το δείχνεις.... Αρκεί??? Το Σ'αγαπώ όπως και πολλές άλλες εκφράσεις βλ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ κ.α. έχουν καταντήσει είδος πολυτελείας στο καθημερινό μας λεξιλόγιο... Τις χρησιμοποιούμε σε εξαιρετικές πλέον περιπτώσεις κάτι σαν το ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ή το ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ, σαν να είναι λέξεις που εξυπηρετούν και ταιριάζουν σε συγκεκριμένο σκοπό...

Αλήθεια... Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε σε κάποιον που νοιάζεστε και αγαπάτε ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΣΤΕ και ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΤΕ??? Πότε του χαμογελάσατε και του είπατε έναν καλό λόγο έτσι ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ??? Σε μια εποχή όπου όλα θεωρούνται δεδομένα ας κάνουμε τη διαφορά και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους... Ας πούμε το "Σ'αγαπώ" - Σ'αγαπώ(!!!!) και ας μην αρκεστούμε στο "Αφού το ξέρεις"....

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Η γυναίκα του Μάστορα

Ταλαιπωρία και αυτό το Σαββατοκύριακο στις γραμμές του ΗΣΑΠ... Το τμήμα από το σταθμό "Αττική" ως το σταθμό "Ειρήνη", θα παραμείνει κλειστό λόγω εργασιών για την αναβάθμιση του δικτύου. Για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού ο ΟΑΣΑ δρομολογεί τη λεωφορειακή γραμμή «Χ10». Το θέμα δεν σταματά εδώ καθώς και το τμήμα Καλλιθέα - Φάληρο, είναι κλειστό, για τον ίδιο λογο, και καλύπτεται συγκοινωνιακά από τις 12 Ιανουαρίου μέχρι την 1η Απριλίου από την λεωφορειακή γραμμή «Χ13».

Ουσιαστικά δηλαδή, το λεωφορείο κάνει τη δουλειά του τραίνου... Δηλαδή το λεωφορείο είναι τραίνο...!!!

Λες κι εσύ: "Σαββατοκύριακο είναι, ωραίο καιρό έχει, ας πάω μια βόλτα στην Αθήνα"... Πας στο σταθμό της περιοχής σου κι έχει κατεβάσει ρολά... Από πέρυσι!!!!! Αυτό δεν είναι ανανέωση του δικτύου... Είναι το Γεφύρι της Άρτας... Κι άντε να ψάχνεις τη γυναίκα του Μάστορα για να τη χτίσεις στα θεμέλια, μπας και τελειώσει το νταβαντούρι και ησυχάσουμε...

Θα βγάλω λοιπόν κι εγώ μια ανακοίνωση και παρακαλώ τον ΗΣΑΠ να πράξει τα δέοντα...


"ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ"

Παρακαλείται η γυναίκα του Μάστορα, που έχει αναλάβει τις εργασίες αναβάθμισης των γραμμών από την "Αττική" μέχρι την "Ειρήνη", να προσέλθει αυτοβούλως αύριο που ρίχνουμε "πλάκα" (οικοδομική), και να χτιστεί οικειοθελώς στα θεμέλια... Θα περιμένω μέχρι τις 12... Μετά θα πάρω το δίκανο!!!!

Ευχαριστώ


Πιο επίκαιρος από ποτέ… Κώστας Βάρναλης

Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια! Kούτσα μια και κούτσα δυο, της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι… Ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια, με κοτρώνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι… Ανηφόρι, κατηφόρι και με κάμα και βροχή, ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι… Κι έχτισα στην εμπασιά, του χωριού την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι άλλο πόδι)… Όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα… Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Mάη το μήνα… Στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του, μ' έπαιρνε για τη δουλειά του και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι. Mη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα, θα ξεκουραστώ κ' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι! Θα μου δώσουνε μια κόχη, λίγο πιόμα και σανό, σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι, θα τελειώσει μου το λάδι κι αμολήσω την πνοή (ένα πουφ! είν' η ζωή), η ψυχή μου θενά δράμει στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη, τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα κι αχαΐρευτος κυλούσα, με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη… Συ που δίδαξες αρνί τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε! Mα με την κουβέντ' αυτή πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μαύρο φίδι, το διπλό του το γλωσσίδι πίσου από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια, μα θεοί κι οξαποδώ ‘κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες -καλέ μου- με το δίκιο του πολέμου θα το βρείς. Oπού ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου - τον αφέντη τον κουφό σου! Kαι στον ίδρο τον δικό γίνε συ τ' αφεντικό.

Άιντε θύμα, Άιντε ψώνιο, Άιντε Σύμβολον αιώνιο! Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θά ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει!!! Κι έχ' η πλάση κοκκινίσει!!! Κι άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη…

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Το καλειδοσκόπιο είναι ένα παιδικό παιχνίδι... Ένα ιδιόρυθμο "τηλεσκόπιο" που αντί να μας ταξιδεύει στα αστέρια, κάνει μια βουτιά στα παιδικά μας όνειρα... Στο κάτω του μέρος, αντί για φακό έχει ένα διπλό διαφανές κάλυμμα, μέσα στο οποίο βρίσκονται μικρά κομμάτια από γυαλί... Κοιτώντας μέσα στο καλειδοσκόπιο και περιστρέφοντάς το, τα κομμάτια κινούνται και δημιουργούν διάφορους σχηματισμούς...

-Πείτε καμμιά ιδέα για το όνομα του blog...
-Βάλε το όνομά σου...
-Κοινότυπο... Άλλο???

Πέρασε ένα μισάωρο με αποτυχημένους συνδυασμούς του ονόματός μου με διάφορες λέξεις, αλλά τίποτα δεν μου άρεσε... Κάποια στιγμή, η μητέρα μου κοιτάζει το καλειδοσκόπιο που ήταν πάνω στο τραπέζι...

-Το Καλειδοσκόπιο..
-Ναι... Τί έπαθε???
-Όχι δεν κατάλαβες... "Το Καλειδοσκόπιο", έτσι να το πεις!!! Τα έχει όλα μέσα... Παιδικότητα, εναλλαγή, χρώμα, φαντασία, προσαρμογή...
-Μμμμ... Μου αρέσει... ΠΟΛΥ!!!

Κι έγινε ιστολόγιο!!!!