Ποιός είμαι???

Λιμάνι Πειραιά, ξημερώματα... Το πλοίο έχει από ώρα μπει στο λιμάνι.

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου... Χαρούμενα πρόσωπα με βαλίτσες επιβιβάζονται με βήμα ταχύ... Φαντάροι με μπαγκάζια, αναμμένα τσιγάρα και βήμα βαρύ... Αυτοκίνητα παίρνουν τις θέσεις τους... Κάπου στην άκρη,εγώ, με βήμα μετέωρο κι ένα σάκο ασφυκτικά γεμάτο. Επιβιβάζομαι και βγαίνω στο κατάστρωμα.

Κοιτάζω τον ήλιο που παίρνει σιγά σιγά την ανιούσα και κλείνω τα μάτια μου... Προλαβαίνω να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν μου μέχρι να φύγει το πλοίο... Έτσι! Μήπως και βρω κάτι να με κρατήσει, έστω και την τελευταία στιγμή... "Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι"...

Δυο μέρες πριν, γυρνούσα σπίτι έχοντας περάσει άλλη μια βαρετή κι ανούσια μέρα στη δουλειά... Πάνε κιόλας 10 χρόνια... Τότε, η μάνα μου ήταν πολύ χαρούμενη που η κόρη της ήταν στέλεχος επιχειρήσεως και καθάριζε 4000€ το μήνα...

Σταμάτησα σε μια βιτρίνα και παρατήρησα το είδωλό μου, που καθρεφτιζόταν στο τζάμι... Ντύσιμο σοβαρό που προσδίδει κύρος, τακούνια, φουλάρι περίτεχνα δεμένο στο λαιμό, τσάντα δερματινη για τη μεταφορά του laptop.

Κάνοντας ένα γρήγορο flashback στα φοιτητικά μου χρόνια, νιώθω απόλυτα γελοία... Τότε, αυτό το στυλάκι ανθρώπου ήταν απόλυτο αντικείμενο σχολιασμού στην παρέα μου, μια παρέα που φορούσε μπλουζάκια metallica, σαλβάρια και σκισμένα ( All ) starάκια...

Έφτασα σπίτι κρατώντας με δυσκολία τα δάκρυά μου... Μα μόλις έκλεισα την πόρτα, έπεσα στο πάτωμα πνιγμένη απ' τους λυγμούς... Που είμαι??? Πως κατάντησα έτσι???

Χθες παραιτήθηκα απ' τη δουλειά επικαλούμενη λόγους υγείας, γεγονός όχι απαραίτητα ψευδές... Πάσχω από μια ασθένεια που εκφυλίζει το χαρακτήρα του ανθρώπου, αναπτύσσοντας μόνο τα εγωπαθή μέρη του εγκεφάλου... Εκείνα που σε κάνουν να ενδιαφέρεσαι μόνο, για δόξες και καριέρες...

Σήμερα βρίσκομαι στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Κανένας δεν ξέρει ότι φεύγω... Μόνο στη μάνα μου το είπα κι αυτό γιατί την έχω ικανή να ξεσηκώσει ακόμα και την ιντερπολ, έτσι και δεν με βρίσκει. Φυσικά δεν της είπα όλη την αλήθεια. Ξέρει ότι θα πάω σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Μέχρι εκεί. Στους φίλους μου (Όσους έχουν απομείνει) δεν είπα τίποτα. Δεν ξέρω το γιατί. Απλά δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. "Αν μ'αγαπούν... Θα καταλάβουν..."

Το πλοίο σφυρίζει την αναχώρησή του... Στο λιμάνι μοιάζουν όλα να κινούνται σε αργή κίνηση... "Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή...". Αυτό ήταν... Δεν υπάρχει γυρισμός...

Το τηλέφωνο χτυπά... Κι όπως είμαι στο κατάστρωμα, του δίνω μια και το ρίχνω στη θάλασσα... Δεν είμαι εδώ πια... "Δεν έχει επιστροφή... ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ..."