Η μνήμη άκλιτη... Και απάλευτη!!!!!!

"Αν θες να είσαι καλά, πρέπει να μάθεις να ξεχνάς", μου είπε κάποιος...

Μα εγώ δεν ξέρω πως είναι να ξεχνάς... Δεν έμαθα ποτέ! Αντιθέτως... Έμαθα να κρατάω λεπτομέρειες... Χρόνια πριν και χρόνια μετά... Καταδικασμένη να θυμάμαι...

Όλο το δωμάτιο, ήταν ένα μουσείο αναμνήσεων... Στα ράφια τετράδια με σημειώσεις, σκέψεις, στίχους... Από την άλλη κουτιά με χαρτάκια, εισιτήρια και μικροαντικείμενα... Μικροί σπινθήρες που άναβαν ανεξέλεγκτες πυρκαγιές από θύμησες...

Στους τοίχους φωτογραφίες... Ένα παράξενο κολάζ ιστοριών μιας παρέας, μιας σχέσης, μιας οικογένειας...

Κι όταν οι φίλοι και οι σχέσεις χάθηκαν, εγώ έμεινα πίσω... Να θυμάμαι!!!

Κι όταν κάποια στιγμή απογοητεύτηκα απ' την απουσία, κατέβασα τις φωτογραφίες και τις πέταξα από το μπαλκόνι... Μα δεν ξέχασα...

Κι όταν ένιωσα να σπάω, πήρα όλα αυτά τα χαρτιά και τα εισιτήρια και τα έκαψα... Μα ούτε αυτό ήταν αρκετό...

Δοκίμασα πολλούς τρόπους... Πήγα σε υπνωτιστή, βελονιστή, mentalist(!), παρακαλώντας τους να αδειάσουν το μυαλό μου από τη βάσανο των αναμνήσεων... Τίποτα!

Στο τέλος κατέληξα σε ένα απομακρυσμένο νησί, όπου ζούσε ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο...

Κοίταξα το σοφό και είπα: "Εσύ ο σοφός θα ξέρεις κάποιον τρόπο να ξεχάσω"...

Κι εκείνος αποκρίθηκε... "Δεν μπορώ να σε κάνω να το σκάσεις απ' τον εαυτό σου!!!"