Ψιτ...

  

Δυο ρωγμές στο ταβάνι. 

Κλείνω το ένα μάτι και μετρώ το μέγεθός τους με τον αντίχειρα, σαν να θέλω να τις αποτυπώσω στον καμβά. 

Δεν έχω τίποτα να κάνω σήμερα. Κανένας δεν είναι εδώ. 

Αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσε ετούτη η μέρα να μην υπάρχει... Αφού εγώ είμαι ο μόνος μάρτυρας της ύπαρξή της σε ετούτο το δωμάτιο, αν αρνηθώ πως την είδα, θεωρητικά δεν θα υπάρξει!

Δωμάτιο κατάλευκο από ιδιοτροπία και αντίδραση. 

Κάποτε η μάνα μου, μου είπε: 

«βάλε παιδάκι μου στους τοίχους λίγο χρώμα. Μοιάζει με τρελοκομείο εδώ μέσα!», 

κι εγώ πέταξα τα χρώματα κι ας τα είχα αγοράσει εκείνη τη μέρα. 

Και το άφησα κατάλευκο!

«Τι θα κάνεις όλη μέρα εδώ μέσα?», γνέφει επικριτικά το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Μια ζωή σε κόντρα αυτά τα δύο!

Κοιτάζω επίμονα τις ρωγμές. Έχουν ζωή κι αυτές. Κάποτε ήταν μια ανεπαίσθητη γραμμή - τώρα ολόκληρες ρωγμές που κυριαρχούν το ταβάνι και εμένα. 

Μάτια κλειστά. Η επίμονη παρατήρηση κουράζει κάποτε. 

Κοιμίζει το μέσα σου και στρέφει την προσοχή αλλού.

«Ψιτ. Εγώ είμαι το θέμα σου!», 

τρίζουν οι ρωγμές στη γλώσσα τους κι ανοίγουν το ταβάνι στα δυο! 

«Ψιτ -ΕΓΩ- είμαι το θέμα σου!»

υ.γ.: η φωτογραφία ανήκει στην -σχεδόν προσωπική πια- στιγμογράφο του Καλειδοσκοπίου, Ελευθερία Άνθη κι έψαχνα καιρό να της δώσω λέξεις... Κι όσα δεν έκανα εγώ, τα έκαναν μια κρίση κι ένα αηδόνι...