"..."

- Έλα... Πες κάτι!
- Τι να σου πώ μωρέ? Αφού δεν έχω νέα!
- Εεεεεεε... Πες κάτι παλιό τότε...
- Ωχ αμάν... Που έμπλεξα?
- Ε, μα! Δεν γίνεται να μην έχεις κάτι να μου πεις!!!

Και δεν είχε και άδικο. Τόσες σκέψεις διασταυρώνονταν στο κεφάλι μου και έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πως γινόταν να μην μπορούσα να μεταφράσω ούτε μια, σε λέξεις???

Αλλά και πάλι τί να πω... Ακόμα και αν υπήρχαν οι λέξεις πως θα μπορούσα να εξηγήσω όλο αυτό το μπέρδεμα που υπάρχει στο κεφάλι μου?

"Αλήθεια... Πόσο διαρκεί το "για πάντα" και που σταματάει το "ποτέ"???

Κάποτε πίστευα πως και οι δυο αυτές λεξούλες διαρκούν αιώνια... "Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος", που λένε και στα αμερικάνικα έργα...! Αργότερα κατάλαβα πως όσοι μου έταξαν την αιωνιότητα είχαν ήδη φύγει, πριν το κάνουν... Φεύγοντας μου άφησαν παρακαταθήκη τις φωνές τους.

Έχω πολλές φωνές μέσα μου... Κάποιες δικές μου και κάποιες άλλες δανεικές, που διατηρούνται αναλλοίωτες στο χρόνο. Φωνές από αυτές που λένε ιστορίες, εκφράζουν προβληματισμούς, ζητούν λύσεις κι έπειτα ζητούν το λόγο για όσα έκανα ή δεν έκανα...Πίσω από τις δανεικές, κάποτε ήταν άνθρωποι, ήταν σχέσεις δυνατές, γεμάτες "ΠΑΝΤΑ" και "ΠΟΤΕ"!

Ύπουλες οι δανεικές φωνές. Πριν το καταλάβω έμαθαν όλες μου τις αδυναμίες, ή μήπως τις γνώριζαν από την αρχή? Κι άρχισα να τις ακούω όλο και πιο συχνά...

Και κάθε που προσπαθώ να σκεφτώ καθαρά και να υψώσω κεφάλι, μου ψιθυρίζουν κάποιες λέξεις και κάνω πίσω... Κι ύστερα μου θυμίζουν τις ιστορίες τους, την εξάρτησή μου από το παρελθόν και όσους το αποτελούν.

Είπα να τις κάνω φίλες μου... Ίσως έτσι να καταλάβουν πως δεν έχω πρόθεση να τους κάνω κακό... ''Ίσως να σταματούσαν να με πολεμούν, αν ένιωθαν ασφάλεια'', σκέφτηκα...

'Ομως, τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Οι φωνές τράφηκαν από τη δική μου ανασφάλεια και δυνάμωσαν. Πήραν τον έλεγχο και άρχισαν να μιλούν για μένα.

Πέρασε ο καιρός... Αντιστάθηκα όσο μπορούσα! Μάταιος κόπος...! Κουράστηκα να πολεμώ μαζί τους. Παραμένω αδρανής, -σιωπώ-, αποδεχόμενη την ήττα μου. Και ακούω χρόνια τις φωνές των άλλων... Και έχω ξεχάσει τον ήχο της δικής μου φωνής...!"

- Με ακούς μωρέ???
- Ε? Ναι!Συγγνώμη, αφαιρέθηκα!!! Τι έλεγες????
- Έλεγα ότι δεν γίνεται να μην έχεις κάτι να μου πεις!!!
- Κι όμως... Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται... Δεν έχω τίποτα να σου πω...!