Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Μπορείς?






Μπορείς?

Μη βιαστείς να απαντήσεις... Σκέψου το καλά...

Μπορείς?

Ξέρεις... Έχω κάτι ανασφάλειες που τις κουβαλώ από τότε που με θυμάμαι...

Φοβάμαι πως οι πιο δικοί μου άνθρωποι κάποια μέρα θα με βαρεθούν και θα φύγουν.

Την έχουν ήδη κάνει πολλοί κι έτσι ο φόβος αυτός εμφανίζεται σχεδόν αυτόματα με το που δένομαι με κάποιον... Κι αρχίζει να μου τρώει τα σωθικά... Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τι έκανα λάθος κι όλοι με άφηναν...

Στην αρχή νόμιζα ότι ανοιγόμουν πολύ και φόρτωνα τους άλλους με τα βάρη μου, τις τύψεις, τις ενοχές, τα άγχη, τις ανασφάλειές μου... Κι έτσι σταμάτησα να μιλώ.

Έγινα όμως πολύ καλός ακροατής... Άκουγα όσα οι άλλοι δεν τολμούσαν να πουν... Κι έγινα ο τύπος που πάντα καταλάβαινε...

Μα έφυγαν κι άλλοι έτσι...

Και ξανα-άλλαξα... Έγινα συμπαραστάτης...

Αυτός που ήταν πάντα εκεί... Που ισορροπούσε την κάθε κατάσταση... Έγινα η λογική στην τρέλα σου... Μα έφυγες κι εσύ!!!

Ανοίχτηκα σε πολλούς δρόμους... Συναισθηματικούς, λογικούς, φιλικούς... Ερωτικούς... Πήγα κι από 'δω... Πήγα κι από 'κει... Και πάντα μετρούσα απώλειες... Πάντα έχανα!

Κι έτσι σταμάτησα να κυκλοφορώ...

Αν δεν γνωρίζεις - δε χάνεις!

Και περνούσαν τα χρόνια...

Κι όλα γύρω μου μεγάλωναν κι εγώ παρέμενα ίδια κι απαράλλαχτη! Ένα παιδί στο κόσμο των μεγάλων. Μια ανώριμη καρδιά σε ένα γερασμένο σώμα και μια λογική, εντελώς παράλογη!

Όταν κρύβεσαι και δεν γνωρίζεις - δεν μεγαλώνεις! Απλά χαϊδεύεις τον εαυτό σου... Κι είχες δίκιο όταν μου είπες κάποια στιγμή πως τον παραχαϊδεψα τον εαυτούλη μου!

Κάποτε, έκανα κάτι δειλά βήματα προς τα έξω... Κι ήρθαν καινούριοι άνθρωποι... Άλλοι... Περίεργοι...

Αυτούς, δεν τους κυνήγησα... Μάλλον το αντίθετο έγινε... Κι ίσως να συνεχίζει να γίνεται...

Και τους αγάπησα πολύ τους άλλους...

Κι άρχισα να φοβάμαι πάλι...

Κι αντιδρώ σπασμωδικά κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο...

Ξεσπάω πάνω τους... Κι ύστερα φεύγω...

Και γίνομαι αμίλητος ακροατής...

Και κλείνομαι στο σπίτι...

Κι ο φόβος δεν φεύγει...

Ούτε τα λάθη...

Κι εκείνοι πάντα παρόντες...

Ακόμη και στον ύπνο μου έρχονται και μου χτυπούν τον ώμο, όταν κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν είμαι πουθενά...

Κι εγώ θα 'θελα να είμαι τέλεια...

Να μην προκαλέσω τη φυγή τους...

Αλλά φοβάμαι πως ότι κάνω είναι λάθος...

Για αυτό σου λέω... Μπορείς?

Μπορείς να με αντέξεις?

Μπορείς να διώξεις κάθε μου φόβο?

Ή τουλάχιστον, μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να βρω τα καινούρια μου βήματα?

Δίπλα σου... Μαζί σου!

Γιατί έχω στην ψυχή μια πυρκαγιά ανεξέλεγκτη και φοβάμαι μη σε κάψω...

Κι απομακρύνομαι για να τη σβήσω, μα πνίγομαι στο νερό που χρησιμοποιώ... Ότι ποσότητα κι αν είναι...

Για αυτό σου λέω... Μπορείς?

'Οτι κι αν πεις θα το δεχτώ, ακόμα και την άρνησή σου και θα συνεχίσω να σ'αγαπώ όπως και τώρα...

Μόνο μην απαντήσεις βιαστικά "ναι", γιατί αν δεν μπορέσεις και φύγεις κι εσύ δεν θα το αντέξω...

Γιατί κουράστηκα να χάνω... Και δεν θέλω άλλες μάχες...

Μπορείς?

Να αντέξεις τα αναίτια και παιδιάστικα ξεσπάσματά μου?

Να το πάρεις πάνω σου όλο αυτό...?

Να με μάθεις να αφήνομαι...

Να μη φοβάμαι τους ανθρώπους...

Να με μάθεις να αγκαλιάζω από την αρχή!

Μπορείς?

Να το πάρεις πάνω σου όλο αυτό...?

Να μου δείξεις το δρόμο?

Να με περιμένεις να μεγαλώσω δίπλα σου?

Μπορείς?

Να σβήσεις το φόβο μου?

Μπορείς?

Να μείνεις - μπορείς?

Να μείνεις...

Σε παρακαλώ... Μπορείς?


*(Ένα κείμενο που γράφτηκε στον αέρα του www.street-radio.gr... Άλλο ένα!)

1 σχόλιο: