"Μην κλαις"...

"Αυτό που θα 'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα... Και τί ωφελεί;

Αυτό που θα 'θελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του να κλάψω .

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.

Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα.........

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: "Μην κλαις".

Μόνο αυτό.

Τίποτε άλλο.

"Μην κλαις"...

Μόνο αυτό............."

Μ' αυτές τις λέξεις της Αλκυόνης Παπαδάκη (από το "Ακρογιάλι της Ουτοπίας"), κοιμήθηκα...

Και έκλαιγα όταν το διάβαζα...
Και έκλαιγα στον ύπνο μου...

Κι ήρθε ένας ψίθυρος από το πουθενά κι έγινε ησυχία...
Κι έγινε αγκαλιά που έλεγε τη λέξη "υπομονή"...
Έγινε σιγουριά που έλεγε "όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι"...
Έγινε χτύπος καρδιάς που επανέφερε τους σφυγμούς μου...

Από εκείνο το βράδυ κάθε φορά που κάτι πάει στραβά ακούω έναν ψίθυρο στο αυτί μου να λέει τη λέξη: "Υπομονή"...

Κι αισθάνομαι μια ζέστη στο κορμί μου σαν κάποιος να μ'αγκαλιάζει... Και ένα γνώριμο άρωμα πλανιέται στον αέρα... Ησυχάζω...

Όχι! Δεν αρκεί πάντα αυτό για να στεγνώσουν τα δάκρυα... Όμως ελαφραίνει το βάρος που έχω στο στήθος...

Γιατί τώρα γυρνάω δίπλα μου και έχω ένα ώμο να γείρω... Και καθώς ακουμπώ ακούω μια φωνή να λέει ψιθυριστά: "Μην κλαις"...

Και δεν εύχομαι πια για να βρεθεί κάποιος...

Γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξω δίπλα μου και να αφεθώ... Τίποτε άλλο... Μόνο αυτό...

Να κοιτάξω δίπλα μου, να γείρω στον ώμο του και να ακούσω αυτό το "Μην κλαις"...

Και να μην το φοβηθώ...

Μόνο αυτό...

Να μην το φοβηθώ!

*Ένα κείμενο που γεννήθηκε στον αέρα του www.street-radio.gr, στο ραδιοφωνικό "Καλειδοσκόπιο", με αφορμή μια... Βουβή συνομιλία!